پایگاه مردمی
تقویت پایگاه مردمی
یکی از اصول مهم در فرهنگ سیاسی مبارزاتی اسلام به ویژه مکتب تشیع، توجه به جامعه و مردم و تقویت پایگاه‌های مردمی در مسیر بسترسازی برای تشکیل حکومت اسلامی است. پیشوایان معصوم همواره می‌کوشیدند با افزایش بینش سیاسی و بصیرت اجتماعی، پیروانی مؤمن، معتقد و آگاه تربیت کرده و از این طریق حیات جامعه اسلامی را تداوم بخشند. پیشوایان معصوم در این هدف اگرچه خون دل‌های بسیار خوردند و سختی‌های بسیاری متحمل شدند، اما هرگز از تداوم این مسیر بازنایستادند. ائمه (ع) همواره به عنوان پناهگاه و ملجاء مردم در جامعه اسلامی به حساب می‌آمدند و برخلاف تمام عهدشکنی‌ها، عدم همراهی‌ها و مصیبت‌های بی‌شمار، هرگز از مردم روی‌گردان نبودند. چه بسا حمایت‌ها و دلگرمی‌های ائمه (ع) نسبت به مردم، سبب دلبستگی بیشتر آنان به اهل‌بیت (ع) و سر فرود نیاوردن در برابر حکومت جور شده و به مرور، پایگاه‌های مردمی در مخالفت با حاکمان جور تقویت می‌شد. اهل بیت (ع) با بهره‌گیری از آگاهی و دانش امامت خویش، پس از آگاه ساختن شیعیان از وظایف خود و خبردادن از اخبار آینده، آنان را به برچیده شدن بساط ستم امید می‌دادند. پیشوای معصوم در هر دوره‌ای، از میان مردم پیروانی خاص و برگزیده که محرم اسرار ایشان بودند، انتخاب کرده و این گروه را همچون پایگاهی مستحکم در میان مردم قرار می‌دادند و همواره به واسطه همین پایگاه مرکزی، ارتباط خود را تا داخل صفوف ملت تداوم می‌بخشیدند[۱].
