بسام بن عبدالله اسدی
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
او از آزاد شدگان بنی هاشم یا بنی اسد است و از شیعیان و خواص اصحاب امام صادق(ع) به شمار می‌‌رود. ابن عقده نیز نام وی را در رجال شیعه ذکر کرده است. نجاشی و شیخ طوسی او را در شمار اصحاب امام باقر(ع) و امام صادق(ع) آورده‌اند، برقی او را فقط در میان اصحاب امام باقر(ع) نام برده است. هر چند در رجالیون شیعه علامه مجلسی و مامقانی او را حَسَن و امامیِ غیر موثق دانسته‌اند، اما همه رجالیون اهل سنت، مانند: احمد بن حنبل، حاکم، ابوحاتم، یحیی بن معین، ابن نمیر و ابن حبان او را توثیق کرده‌اند، جز آنکه ابن حبان تصریح می‌‌کند او گاهی دچار خطا و اشتباه می‌‌شده است. ابن حجر نیز وی را صدوق خوانده است[۱].
احادیث وی در جوامع روایی سنی و شیعی مانند: سنن نسائی، تهذیب، استبصار و کافی آمده است.
او از کسانی چون: امام باقر(ع)، امام صادق(ع)، حسن بن عمرو فقیمی، عطاء بن ابی رباح، عکرمه، زید بن علی(ع)، ابوطفیل عامر بن واثله لیثی، عبدالله بن یامین، عون بن ابی جحیفه و یحیی بن سام روایت کرده است.
از او کسانی چون: اسماعیل بن بهرام، حاتم بن اسماعیل، حسن بن عطیه بن نجیح قرشی، خلاد بن یحیی، سعید بن محمد وراق، شبابة بن سوّار، عبدالله بن مبارک، وکیع بن جراح و ابونعیم روایت کرده اند[۲].
برخی نقل کرده اند: امام صادق(ع) در حیره، بر در کاخ منصور خلیفه عبّاسی بود که از به قتل رسیدن بسّام آگاه شد و قاتل او را به دوزخ بشارت داد[۳].
از آنچه گذشت بر می‌‌آید که وی پیش از سال ۱۴۵ه.ق. کشته شد؛ زیرا حیره پیش از بنیان نهادن شهر بغداد در سال ۱۴۵ه.ق. پایتخت عبّاسیان بوده است.[۴]
