وظایف امت نسبت به امام

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

نسخه‌ای که می‌بینید نسخه‌ای قدیمی از صفحه‌است که توسط Wasity (بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ‏۲۸ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۴:۴۷ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوت‌های عمده‌ای با نسخهٔ فعلی بدارد.

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل وظایف امت نسبت به امام (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.


مقدمه

وظایف معرفتی (معرفت)

نخست: شناخت شخصیت و جایگاه امام

دوم: شناخت حقوق امام

سوم: شناخت سیره و معارف امام

وظایف قلبی و عاطفی

نخست: ایمان به امام و کفر به دشمنان او

دوم: تولی امام (پذیرش ولایت او) و تبری از دشمن امام (بیزاری از دشمنان او)

سوم: محبّت به امام و بغض به دشمنان او

چهارم: مودّت امام و عداوت با دشمنان او

پنجم: خیرخواهی برای امام

ششم: صلوات بر امام و لعن بر دشمنان او

وظایف رفتاری و عملی

نخست: تمسّک به امام

دوم: اعتصام به امام

سوم: تبعیت از امام (معیت با امام)

  • این وظیفه دارای دو رکن اساسی است:
  1. اطاعت امام بلکه تسلیم در برابر امام: یکی دیگر از وظایف بسیار مهمّ امّت، اطاعت محض از امام است؛ زیرا بدون اطاعت امّت دیگر فلسفه‌ای برای وجود امام باقی نمی‌ماند. امام صادق(ع) فرمود: "خدای تبارک و تعالی محبّت و دوستی ما را بر شما واجب کرد و اطاعت از ما را بر شما لازم فرمود. آگاه باشید! هر کس از ما است باید از ما پیروی کند"[۱۰]. از امیر المؤمنین(ع) نقل شده است که فرمود: "در صورتی که امام به تکالیف خود عمل کرد بر مردم است که از او بشنوند (اطاعت کنند) و از او پیروی نمایند و هنگامی که آنها را فرا می‌خواند، اجابت کنند"[۱۱]. اگر کسی امام را حقیقتاً بشناسد، حتماً محب او خواهد شد و محب واقعی از محبوب خود نافرمانی نمی‌کند؛ به این ترتیب این سه امر مترتب بر هم هستند[۱۲].
  2. نصرت امام:

چهارم: وفاداری در بیعت با امام

پنجم: اجابت دعوت امام

ششم: پرداخت حقوق مالی امام

هفتم: سلم بودن برای امام و جنگ با دشمنان او

هشتم: انتظار فرج محمد و آل محمد

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. محمدی، رضا، امام‌شناسی، ص:۹۰.
  2. «مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً»
  3. اصول کافی، کتاب الحجة، باب معرفة الامام و الردالیه، ج۱، ص۲۵۹.
  4. محمدی، رضا، امام‌شناسی، ص:۹۰.
  5. غایة المرام، ص۲۶۱.
  6. محمدی، رضا، امام‌شناسی، ص:۹۱.
  7. نهج البلاغه (فیض الاسلام)، خطبه ۳۴، ص۱۴.
  8. اصول کافی، باب أمر النبی(ص) بالنصیحة لائمة المسلمین و اللزوم لجماعتهم، ج۲، ص۲۹۸.
  9. محمدی، رضا، امام‌شناسی، ص:۹۲.
  10. الحکم الزهراء، ج۲، ص۸۶.
  11. میزان الحکمة، ج۱، ص۱۷۷، حدیث ۸۷۵.
  12. محمدی، رضا، امام‌شناسی، ص:۹۱-۹۲.
  13. نهج البلاغه (فیض الاسلام)، خطبه ۳۴، ص۱۴.
  14. نهج البلاغه (فیض الاسلام)، خطبه ۳۴، ص۱۴.