نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Jaafari(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۱۴ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۳۹ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۱۴ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۳۹ توسط Jaafari(بحث | مشارکتها)
ارهاب و ایجاد خوف و وحشت در دشمنان با آمادگی قوای نظامی و تهیه جنگافزار، نوعی بازدارندگی از تهدیدهای دشمنان است وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَمِنْ رِبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ[۵].
در عرصه روابط بین المللی، بازدارندگی بهطور رسمی از دکترینهای نظامی دوران پس از جنگ دوم بوده است و هدف نهایی آن جلوگیری از برخورد است. موفقیت این سیاست، مستلزم وجودِ سه شرط اساسی است:
ایجاد ارتباط؛ یعنی عامل بازدارنده به طرف مقابل تفهیم کند، به چه اموری علاقهمند است و هیچگونه انعطافی را در آن موارد نمیپذیرد.
قابلیت؛ یعنی بازدارنده بتواند رقیب احتمالی را تهدید به مجازاتی کند که او از انجام هرگونه عمل مخالفِ خواستهاش منصرف شود.
اعتقاد به اعتبار تهدید؛ یعنی طرف مقابل مطمئن باشد که نهتنها مجازات احتمالی مورد نظر او سنگینتر از منافع آن است، بلکه طرف اول در انجام مجازات لحظهای تردید به خود راه نمیدهد[۹][۱۰].