ابراهیم بن محمد حسنی
ابراهیم بن محمد حسنی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ابراهیم بن محمد حسنی در تراجم و رجال - ابراهیم بن محمد حسنی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
از راویان امام رضا(ع). ابراهیم را برخی، از راویان و اصحاب امام رضا(ع) ذکر کرده‌اند[۱]. اولین بار ابن‌بابویه[۲] روایتی از او آورده و پس از آن مجلسی[۳] و دیگران[۴] به نقل از وی، به ذکر آن پرداخته‌اند. ابراهیم یکی از طرق شیخ صدوق در عیون أخبار الرضا(ع) می‌باشد که از طریق علی بن ابراهیم بن هاشم از پدرش از او روایت کرده و دیگر کتب رجالی از ابراهیم ذکری به میان نیاورده‌اند[۵].
از ابراهیم روایت شده که مأمون کنیزی را به رسم هدیه برای امام رضا(ع) فرستاد، اما هنگامی که کنیز بر امام(ع) وارد شد، از دیدن موی سفید و سالخوردگی امام علی(ع) دچار شگفتی و ناراحتی شد و امام رضا(ع) به همین اعتبار، وی را همراه اشعاری که مضمون آن هشداری در مورد نزدیک شدن مرگ بود، به سوی مأمون برگرداند[۶]. این حدیث که به گونه‌ای یکی از ویژگی‌های شخصی امام را بیان می‌کند[۷]، در دیگر داده‌های روایی مؤیدی ندارد.[۸].[۹]
منابع
پانویس
- ↑ عوالم العلوم، ج۲۲، ص۲۸۹.
- ↑ عیون أخبار الرضا(ع)، ج۱، ص۱۹۱.
- ↑ بحار الأنوار، ج۴۹، ص۱۶۴.
- ↑ مستدرک سفینة البحار، ج۶، ص۱۰۷.
- ↑ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۱، ص۱۹۱.
- ↑ عیون أخبار الرضا(ع)، ج۱، ص۱۹۱؛ بحار الأنوار، ج۴۹، ص۱۶۴.
- ↑ الخصائص الفاطمیة، ج۲، ص۲۵۷.
- ↑ منابع: بحار الأنوار لدرر أخبار الأئمة الأطهار ایرانی محمدباقر بن محمدتقی معروف به علامه مجلسی (۱۱۱۱ق)، تصحیح: محمد باقر بهبودی، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، دوم، ۱۴۰۳ق، الخصائص الفاطمیة محمدباقر کجوری (۱۲۵۵ق)، تحقیق: سیدعلی جمال اشرف، بی جا، شریف رضی، اول، ۱۳۸۰ش؛ عوالم العلوم و المعارف و الأحوال من الآیات و الأخبار و الأقوال (مستدرک من فاطمة الزهراء(س) إلی الإمام الجواد)، عباد الله بن نورالله بحرانی اصفهانی (قرن ۱۲ق)، قم، مؤسسه امام مهدی، اول، ۱۴۱۳ق، عیون أخبار الرضا، محمد بن علی معروف به شیخ صدوق (۳۸۱ق)، تصحیح و تعلیق: حسین اعلمی، بیروت، اعلمی، ۱۴۰۴ق؛ مستدرکات سفینة البحار، علی نمازی شاهرودی (۱۴۰۵ق)، تحقیق و تصحیح: حسن بن علی نمازی، قم، نشر اسلامی، ۱۴۱۹ق؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، علی بن محمد نمازی شاهرودی (۱۴۰۵ق)، تهران، اول، حیدری،
- ↑ حیدری، گلشاد، مقاله «ابراهیم بن محمد حسنی»، دانشنامه امام رضا ص ۳۶۷.