عمرو بن‌ سعید بن‌ عاص‌ اموی‌

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

عمرو بن سعید بن عاص، والی مکه و مدینه از سوی معاویه و یزید که به خاطر فصاحت و سخنوری به اشدق ملقب بود. وی از سوی مروان بن حکم به ولایتعهدی پس از پسرش عبدالملک بن مروان گزیده شد و چون عبدالملک به خلافت رسید خواست تا او را عزل کند و اشدق از او بگریخت تا هنگامی که عبدالملک برای جنگ با زفر بن حرث کلابی دمشق را ترک کرد اشدق آن شهر را به تصرف درآورد و مردم با او به خلافت بیعت کردند، اما عبدالملک با لطایف الحیل و وعده‌های بسیار او راضی کرد که دروازه شهر را به روی عبدالملک گشود. از آن پس عبدالملک پیوسته در صدد رهایی از دست او بود تا سرانجام فرصتی به چنگ آورد و او را کشت.^[۱].^[۲]

در ایّامی که سید الشهدا (ع) در مکّه بود، یزید، «عمرو بن سعید» را که والی مدینه بود، همراه با سپاهی به مکّه فرستاد و او را امیر الحاجّ قرار داد و سرپرستی امر حجّ را در موسم به او سپرد و توصیه کرد که هر جا به حسین (ع) دست یافت، او را ترور کند. امام حسین چون از ماجرا آگاه شد، برای این که حرمت خانۀ خدا با ریختن خونش زیر پا گذاشته نشود و نقشۀ ترور ناکام بماند، به عمره اکتفا کرد و از مکّه بیرون آمد^[۳]. وی از بدخواهان کین توز نسبت به اهل بیت بود. پس از بازگشت اهل بیت به مدینه، وقتی گریه‌ها و ناله‌های بازماندگان شهدای کربلا را در سوگ حسین (ع) و کشتگان خود شنید، خندید و از روی شماتت و زخم زبان گفت: این شیون، مثل شیوه روز مرگ عثمان است!^[۴].^[۵]