وصایت

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

وصایت در قرآن | وصایت در حدیث | وصایت در نهج البلاغه | وصایت در معارف دعا و زیارات | وصایت در کلام اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل وصایت (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

وصایت به معنای جانشینی از کسی در انجام همۀ اموری که برعهده و در حیطۀ قدرت و اختیارات او بوده است و معمولا این منصب به پس از فوت موصی مربوط می‌شود.آن کسی که عهده‌دار این مسؤولیت می‌شود، وصی است.

مقدمه

• در بعد اعتقادی، پیامبران الهی اوصیایی داشته‌اند که پس از آنان بار تبلیغ دین و بیان شریعت را برعهده داشتند. مثلا شیث، وصیّ آدم، سام وصیّ نوح، یوحنّا وصیّ هود، اسحاق وصیّ ابراهیم، یوشع وصیّ موسی، شمعون وصیّ عیسی و امام علی(ع) وصیّ حضرت محمّد(ص) بوده‌اند و سلسلۀ اوصیای پیامبران، شأن و منزلتی والا داشته‌اند.
• در جانشینی پیامبر اسلام و امامت امامان پس از او همین سمت و منصب الهی بوده است و ائمه، اوصیای پیامبر بوده‌اند و حضرت علی(ع) سیّد الأوصیاء و وصیّ محمّد(ص) به‌شمار می‌آمد و این لقب برای او مشهور بوده است.
• علامه مجلسی بابی مستقل گشوده و احادیث مربوط به وصی بودن و سرور اوصیا بودن امام علی(ع) و کاربرد این لقب در اشعار شعرای صدر اسلام را آورده است و می‌گوید بیشتر این روایات تصریح دارد که مقصود از وصایت، همان خلافت عظمی است. در تاریخ انبیا، برای تداوم این خطّ نورانی، سلسلۀ اوصیا عهده‌دار تداوم راه پیامبران بوده‌اند و انتخاب وصیّ هم به امر الهی بوده است و نام یکایک اوصیا در منابع روایی آمده است

جستارهای وابسته

منابع

• محدثی، جواد، فرهنگ غدیر.

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید: