بسمله در فقه اسلامی
مقدمه
بسمله در ابتدای هر سوره ـ جز سوره توبه که بسمله ندارد ـ آیه مستقلی به شمار میرود. برخی قدما در غیر سوره حمد بسمله را تنها افتتاح سوره دانستهاند نه جزء سوره. [۱]
طهارت
بر حرمت قرائت سورههای عزائم حتّی بسمله آن به قصد آن سوره بر جنب و حائض ادّعای اجماع شده است. [۲]
صلات
اگر نماز گزار بسمله را به قصد سوره معیّنی بگوید، سپس از قرائت آن سوره منصرف شود، بنابر مشهور میان متأخّران باید بسمله را اعاده کند. در وجوب تعیین سوره قبل از گفتن بسمله اختلاف است. برخی قول به وجوب را به اکثر و برخی به مشهور نسبت دادهاند. [۳]
سورههای ضحی و انشراح و نیز فیل و قریش در نماز، یک سوره به شمار میروند و خواندن یکی از آن دو کفایت نمیکند؛ لیکن در وجوب قرائت بسمله میانی اختلاف است. [۴]
بلند خواندن بسمله در نمازهای جهریّه واجب و در نمازهای اِخفاتیّه بنابر مشهور مستحب است. [۵]
خواندن هر ذکر و دعایی در قنوت نماز حتّی یک بار بسمله کفایت میکند. [۶]
گفتن بسمله هنگام شروع به هر کاری مستحب است.[۷]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ جواهر الکلام، ج۹، ص:۲۹۶؛ الحدائق الناضرة، ج۸، ص:۱۰۵ ـ ۱۰۷؛ مستمسک العروة، ج۶، ص:۱۷۵
- ↑ جواهرالکلام، ج۳، ص:۴۳
- ↑ الحدائق الناضرة، ج۸، ص:۲۲۲
- ↑ جواهر الکلام، ج۱۰، ص:۲۴؛ مستمسک العروة، ج۶، ص:۱۷۷
- ↑ جواهر الکلام، ج۹، ص:۳۸۵
- ↑ تحریر الوسیلة، ج۱، ص:۱۸۳.
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۲، صفحه ۱۱۰-۱۱۱.