اجلح بن وقاص
مقدمه
وی از تیره فَهم، از قبیله قیس بن عیلان، یا ازد، یا اسد بن وبره است[۱]. ابن حجر[۲] نام او را در بخش سوم (مخضرمین) آورده که زمان رسول خدا(ص) را درک کرده است. احتمال دارد اجلح لقب باشد[۳]؛ در این صورت نام وی معلوم نیست.
ابن حجر به نقل از ابو عبیده، معمر بن مثنی - در کتاب مقاتل الفرسان – می‌گوید: اجلح با عمرو بن معدیکرب بر عمر وارد شدند، در حالی که مشغول وزن کردن چیزی بود. خلیفه پس از فراغت به آنان گفت: بنشینید. سپس عمرو بن معدیکرب از تندخویی، گذشت و چالاک بودن دوستش برای خلیفه گفت. وقتی خلیفه این اوصاف را شنید، خشم در صورتش نمایان شد. اجلح درباره عمرو بن معدیکرب به خلیفه و به خطاب کلی گفت: مردم صالح هستند و نسل‌شان زیاد، روزیشان برقرار، زمین‌هایشان سبز، بر دشمنانشان جری هستند، و صالح بودن آنان به خوبی امیرشان است. در این هنگام خلیفه به اجلح گفت: چه چیز مانع شد تا تو مانند آنچه دوستت گفت درباره او نگویی، گفت: خشم در صورت تو[۴] عمر گفت: درست است[۵].[۶]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ سیوطی، ص۲۰۰.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۳۳۰.
- ↑ طبسی، ص۳۹.
- ↑ ابن ابی الحدید، ج۱۲، ص۱۱۴؛ ابن حجر، ج۱، ص۳۳۱.
- ↑ ابن حجر، ج۱، ص۳۳۱.
- ↑ مرادی‌نسب، حسین، مقاله «اجلح بن وقاص»، دانشنامه سیره نبوی ج۲، ص:۱۰-۱۱.