نسخه‌ای که می‌بینید، نسخهٔ فعلی این صفحه است که توسط HeydariBot(بحث | مشارکت‌ها) در تاریخ ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۰۳ ویرایش شده است. آدرس فعلی این صفحه، پیوند دائمی این نسخه را نشان می‌دهد.
إرهاب و ایجاد خوف و وحشت در دشمنان با آمادگی قوای نظامی و تهیه جنگ‌افزار، نوعی بازدارندگی از تهدیدهای دشمنان است﴿وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَمِنْ رِبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ﴾[۵].
در عرصه روابط بین المللی، بازدارندگی به‌طور رسمی از دکترین‌های نظامی دوران پس از جنگ دوم بوده است و هدف نهایی آن جلوگیری از برخورد است. موفقیت این سیاست، مستلزم وجودِ سه شرط اساسی است:
ایجاد ارتباط؛ یعنی عامل بازدارنده به طرف مقابل تفهیم کند، به چه اموری علاقه‌مند است و هیچ‌گونه انعطافی را در آن موارد نمی‌پذیرد.
قابلیت؛ یعنی بازدارنده بتواند رقیب احتمالی را تهدید به مجازاتی کند که او از انجام هرگونه عمل مخالفِ خواسته‌اش منصرف شود.
اعتقاد به اعتبار تهدید؛ یعنی طرف مقابل مطمئن باشد که نه‌تنها مجازات احتمالی مورد نظر او سنگین‌تر از منافع آن است، بلکه طرف اول در انجام مجازات لحظه‌ای تردید به خود راه نمی‌دهد[۹][۱۰].
ارهاب از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ارهاب در قرآن - ارهاب در حدیث - ارهاب در فقه سیاسی - نفی ارهاب در معارف و سیره نبوی - پرسش‌های مرتبط