محرم در معارف مهدویت
این مدخل زیرشاخهٔ بحث محرم است. محرم از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: محرم در معارف مهدویت - محرم در معارف و سیره حسینی - پرسش مرتبط نداردمحرّم نخستین ماه از ماه‌های دوازده‌گانه قمری است. در ایّام جاهلیّت، جنگ در این ماه را حرام بوده است. روز اوّل محرّم اوّل سال قمری است. بنی امیّه با ریختن خون امام حسین (ع) و یارانش در این ماه احترام ماه حرام را نگه نداشتند.
محرم و مهدویت
محرم اولین ماه از ماه‌های سال قمری است. در محرم آخرین سال غیبت اتفاقاتی رخ می‌دهد. نهم محرم (طبق روایتی) در مکه مکرمه، سیصد و سیزده یار حضرت جمع می‌شوند و دهم محرم (طبق روایتی) روز ظهور حضرت است در مکه، که حضرت بین رکن و مقام خطبه می‌خواند، آن‌گاه یاران حضرت با ایشان بیعت می‌کنند. ندای جبرئیل نیز در این روز شنیده می‌شود[۱].
حوادث محرّم زمان ظهور
در بعضی روایات گفته شده که روز عاشورا، یعنی دهم ماه محرم الحرام روزی است که حضرت قائم (ع) ظهور می‌‌نماید[۲]. البته پیش از قیام و پس از آن در این ماه اتفاقاتی پی در پی و شگفت خواهد بود. در این ماه ندایی آسمانی که می‌‌گوید: حضرت قائم (ع) برگزیده خداست به سوی او رفته و از او فرمانبرداری کنید. کشتاری بی‌اندازه یکی از حوادث این ماه خواهد بود و در کنار دجله و فرات در نزدیکی بصره افراد بسیاری از ستمکاران کشته خواهند شد[۳].[۴]
دوازدهم تا پانزدهم محرم در مدینه منوره، حمله سپاهیان سفیانی صورت می‌گیرد که شهر را تاراج می‌کنند و مقبره مطهر حضرت رسول (ص) را تخریب می‌نمایند. پانزدهم محرم نیز در بین مکه و مدینه، سپاه سفیانی در بیابان بیداء فرو می‌روند[۵].[۶]
منابع
پانویس
- ↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۵۳۹؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۱۶.
- ↑ ر. ک: روز قیام حضرت مهدی (ع).
- ↑ ملاحم: ص ۴۴، ۶۱، ۱۴۰ و ۱۵۹.
- ↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص ۵۳۹؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۱۶.
- ↑ شش ماه پایانی، مجتبی الساده (ترجمه محمود مطهری‌نیا)، ص ۲۰۴.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۶۱۶.