ایثار در حدیث

کلمات قصار پیرامون ایثار

در غررالحکم و دررالکلم در «باب الایثار»، سخنانی از مولای موحدان، امیرمؤمنان، علی (ع) به اقتصار بیان شده که در اینجا به نقل برخی از آنها می‌پردازیم:

«الْإِيثَارُ فَضِيلَةٌ الِاحْتِكَارُ رَذِيلَةٌ»: مردم را بر خود مقدم‌داشتن، فضیلت است، حبس مال، رذیلت و پستی است.
«الإیثار أشرف الإحسان»: ایثار و دیگران را بر خود برگزیدن، برترین احسان است.
«الْإِيثَارُ شِيمَةُ الْأَبْرَارِ»: ایثار، خصلت نیکوکاران است.
«الْإِيثَارُ غَايَةُ الْإِحْسَانِ‏»: بخشش در صورت نیاز به آن، نهایت نیکویی است.
«الْإِيثَارُ أَشْرَفُ‏ الْكَرَمِ‏»: ایثار، شریف‌ترین جود و بخشش است.
«الْإِيثَارُ أَعْلَى‏ الْإِحْسَانِ‏»: ایثار، برترین احسان است.
«الْإِيثَارُ أَعْلَى‏ الْمَكَارِمِ‏»: ایثار، برترین صفات نیک است.
«الْإِيثَارُ أَفْضَلُ‏ عِبَادَةٍ وَ أَجَلُّ سِيَادَةٍ»: جود و بخشش با احتیاج، برترین عبادت و بزرگ‌ترین (نیکوترین) سیادت و بزرگی است.
«الْإِيثَارُ عَلَى مَرَاتِبِ الْكَرَمِ وَ أَفْضَلُ‏ الشِّيَمِ‏»: ایثار، بالاترین مرتبه‌های شرافت، و افزون‌ترین خصلت‌ها است.
«الْإِيثَارُ أَحْسَنُ‏ الْإِحْسَانِ‏ وَ أَعْلَى مَرَاتِبِ الْإِيمَانِ»: دیگران را بر خود مقدم‌داشتن، بهترین نیکویی، و بلندترین پایه‌های ایمان است.
«الْإِيثَارُ سَجِيَّةُ الْأَبْرَارِ وَ شِيمَةُ الْأَخْيَارِ»: ایثار، خوی نیکوکاران و شیوه افراد نیک است.
«أَفْضَلُ‏ السَّخَاءِ الْإِيثَارُ»: افزون‌ترین بخشش، ایثار است.
«أَحْسَنُ‏ الْكَرَمِ‏ الْإِيثَارُ»: نیکوترین بزرگی، دیگران را بر خود مقدم‌داشتن است.
«بِالْإِيثَارِ يُسْتَرَقُ‏ الْأَحْرَارُ»: به وسیله جود و بخشش آزادگان، به بندگی کشیده خواهند شد.
«بِالْإِيثَارِ يُسْتَحَقُ‏ اسْمُ‏ الْكَرَمِ‏»: به سبب ایثار، استحقاق نام کرم حاصل می‌گردد (یعنی به کسی باید کریم گفت که ایثارگر باشد).
«بِالْإِيثَارِ عَلَى‏ نَفْسِكَ‏ تَمْلِكُ الرِّقَابَ»: به واسطه ایثار و برگزیدن دیگران بر خود، گردن‌ها را مالک می‌شوی؛ یعنی فرمان‌فرما خواهی شد و دیگران مطیع تو خواهند گردید.
«خَيْرُ الْمَكَارِمِ‏ الْإِيثَارُ»: بهترین بزرگی و جوانمردی، دیگران را بر خود برگزیدن است. ۱۸. «عند الإیثار علی النفس، تبین جواهر الکرماء»: هنگام برگزیدن دیگران بر خود گوهرهای کریمان آشکار می‌گردد.
«غَايَةُ الْمَكَارِمِ‏ الْإِيثَارُ»: نهایت بزرگی، دیگران را بر خود ترجیح‌دادن است.
«كَفَى‏ بِالْإِيثَارِ مَكْرُمَةً»: برای بزرگواری، ایثار کفایت می‌کند.
«مِنْ‏ شِيَمِ‏ الْأَبْرَارِ حَمْلُ النُّفُوسِ عَلَى الْإِيثَارِ»: از خصلت‌های نیکوکاران، وادار نمودن نفس‌ها بر بخشش، و تقدّم دیگران بر خویشتن است.
«مِنْ‏ أَحْسَنِ‏ الْإِحْسَانِ‏ الْإِيثَارُ»: از نیکویی‌ترین نیکویی‌ها، ترجیح دیگران بر خود است.
«مِنْ‏ أَفْضَلِ‏ الِاخْتِيَارِ التَّحَلِّي‏ بِالْإِيثَارِ»: از افزون‌ترین برگزیدن، زینت‌یافتن به ایثار است.
«لَا تَكْمُلُ‏ الْمَكَارِمُ‏ إِلَّا بِالْعَفَافِ‏ وَ الْإِيثَارِ»: بزرگواری‌ها به کمال نخواهد رسید، مگر با پارسایی و ایثار^[۱].

منابع

امامی، عبدالنبی، فرهنگ قرآن

پانویس

↑ امامی، عبدالنبی، فرهنگ قرآن ج۱، ص ۲۶۱.

[1] امامی، عبدالنبی، فرهنگ قرآن ج۱، ص ۲۶۱.

[۱]