نصر بن شبث
مقدمه
نصر بن شبث یکی از اعراب متعصب و از طرفداران امین بود؛ از این‌رو کینه مأمون را به دل داشت. وی در آغاز خلافت مأمون، رهبری گروه بسیاری از اعراب مخالف را در جزیره و دیار مضر بر عهده گرفت و پرچم شورش بر ضد خلیفه را برافراشت[۱]. در این زمان، گروهی از علویان، به اعتبار مخالفت نصر با مأمون، می‌خواستند از نیروی او استفاده کنند و به یاری او خلافت را به خاندان خود منتقل نمایند؛ اما وی نپذیرفت و گفته بود که خلافت حق آل عباس است و من از آن رو با مأمون می‌جنگم که عجم را بر عرب برتری داده است[۲]. هنگامی که فتنه نصر بزرگ شد، مأمون طاهر بن حسین را مأمور سرکوبی او کرد. طاهر تعمداً در جنگ با نصر سستی نمود؛ زیرا پس از زحمات بسیاری که برای به خلافت رساندن مأمون کشیده بود، انتظار داشت که خلیفه حکومت عراق را بدو سپارد و هنگامی که مأمون حسن بن سهل را بر حکومت عراق گماشت، طاهر در صدد برآمد که نارضایتی خود را بدین وسیله نشان دهد[۳]. زمانی که فتنه نصر بالا گرفت، مأمون در خراسان بود؛ از این‌رو طاهر را باز پس خواند و فرزندش، عبدالله، را مأمور جنگ با وی کرد. عبدالله بن طاهر در پیکار با نصر بکوشید. نصر با این شرط که هیچ وقت به دربار خلافت نیاید حاضر به تسلیم شد، اما مأمون نپذیرفت و خواستار تسلیم بی‌قید و شرط او شد؛ لذا جنگ ادامه یافت تا آنکه نصر امان خواست و بدون شرط تسلیم شد و فتنه او به سال ۲۰۱ ق. پایان یافت.[۴].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ الکامل، ج۶، ص۳۰۹.
- ↑ تاریخ الاسلام، ج۲، ص۶۹.
- ↑ یعقوبی اظهار ناراحتی و نارضایتی طاهر بن حسین را به خوبی بیان کرده است (تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۴۵۵).
- ↑ خضری، سید احمد رضا، تاریخ خلافت عباسی از آغاز تا پایان آل بویه ص ۶۹.