علی بن جعفر عریضی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب امام صادق است. علی بن جعفر عریضی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: علی بن جعفر عریضی در معارف و سیره رضوی - علی بن جعفر عریضی در تاریخ اسلامی - پرسش مرتبط نداردآشنایی اجمالی
ابوالحسن علی بن جعفر بن محمد عریضی علوی قرشی مدنی کوچک‌ترین فرزند امام صادق(ع) و ساکن عریض از نواحی مدینه بود[۱] و بدین جهت او را به آن ناحیه نسبت داده‌اند. ابوالحسن در کوفه و قم نیز سکونت داشته است.[۲] او از اصحاب پدر بزرگوار و برادر گرامی‌اش امام کاظم(ع) و نیز از اصحاب امام رضا(ع) بود[۳] و از پدر و برادر ارجمندش و همچنین از پسر عموی پدرش حسین بن زید شهید روایت دارد.[۴] افرادی چون فرزندش احمد، زید بن علی و عبدالله بن حسن از او روایت کرده‌اند.[۵]
عریضی فردی موثق و جلیل‌القدر و بسیار پرهیزکار و با فضل بود.[۶] از شیخ مفید نقل شده که می‌‌فرماید: وی به قدری اهل فضل و ورع بود که حتی دو نفر در این باره با هم اختلاف ندارند. ابوالحسن عریضی امام جواد و امام هادی(ع) را هم درک کرد. روایت شده که روزی امام جواد(ع) در دوران جوانی بر وی وارد شد، ایشان آن حضرت را گرامی داشته و دستش را بوسید. آن حضرت فرمود: عموجان، بنشینید. عرض کرد: آقای من چگونه بنشینم، در حالی که شما ایستاده‌اید. چون آن حضرت رفتند، یاران ابوالحسن او را به خاطر کارهایش سرزنش کردند و او در حالی که محاسن خود را گرفته بود، جواب داد: ساکت باشید، این فضل را خداوند به او داده و من چگونه می‌‌توانم آن را انکار کنم.[۷] وی در سال ۲۱۰ه درگذشت.[۸] برخی مدفن او را در قم و برخی دیگر در عریض می‌‌دانند.[۹] کتابی درباره حلال و حرام[۱۰] و المناسک از آثار اوست و نیز مسائلی دارد که از برادرش امام کاظم(ع) پرسیده است[۱۱].[۱۲]
جستارهای وابسته
- جعفر بن محمد صادق (پدر)
- اسحاق بن جعفر (برادر)
- محمد بن اسحاق بن جعفر (برادرزاده)
- اسماعیل بن محمد بن اسحاق بن جعفر (نواده برادر)
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ عمدة الطالب، ص۲۷۱.
- ↑ تنقیح المقال، ج۲، ص۲۷۳.
- ↑ رجال الطوسی، ص۲۴۱، ۳۵۳ و ۳۷۹.
- ↑ معجم رجال الحدیث، ج۱۱، ص۲۸۹.
- ↑ خلاصة تهذیب تهذیب الکمال، ج۷، ص۲۹۳.
- ↑ تنقیح المقال، ج۲، ص۲۷۳.
- ↑ معجم رجال الحدیث، ج۱۱، ص۲۸۹.
- ↑ معجم المؤلفین، ج۷، ص۵۳.
- ↑ تنقیح المقال، ج۲، ص۲۷۳.
- ↑ رجال النجاشی، ج۲، ص۷۲.
- ↑ الفهرست (طوسی)، ص۲۱۲.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۵۴۷.