هشام بن ابراهیم راشدی

مقدمه

«هشام بن ابراهیم راشدی همدانی عباسی» بنا به روایت شیخ صدوق، قبل از انتقال امام رضا(ع) به طوس، از نزدیک‌ترین افراد به حضرت به شمار می‌رفت. هشام شخصی عالم و ادیب بود و در حقیقت به عنوان وکیل ارشد آن حضرت در مدینه، اموال و وجوهات از نواحی مختلف به دست او می‌رسید.

هشام بن ابراهیم، پس از انتقال امام رضا(ع) به خراسان، همراه ایشان بود و به دلیل علم سرشار او، فضل بن سهل خود را به او نزدیک کرد و کم‌کم مورد توجه مأمون قرار گرفت و از طرف مأمون به عنوان مربی عباس فرزند مأمون انتخاب شد و به «هشام عباسی» معروف گشت.

روابط هشام با درباریان و از طرفی نزدیکی او با امام رضا(ع) باعث شد که فضل بن سهل از او سوءِاستفاده نموده و او را به صورت جاسوس حکومتی، در خانه امام(ع) بگمارد. بنابراین، هشام به عنوان دربان حضرت منصوب شد و هیچ اتفاقی در خانه حضرت رخ نمی‌داد مگر آنکه توسط او به مأمون گزارش می‌شد و هرکس قصد ملاقات با حضرت را داشت، بایستی از طریق هشام بن ابراهیم اقدام می‌نمود^[۱]. غرق شدن در زر و زیور و خوشی در دربار عباسی، هشام را گستاخ کرده بود و این گستاخی به حدّی رسید که از طرف امام رضا(ع) به دروغ پخش کرد که آن حضرت ساز و آواز را برای او حلال کرده است.

ریان بن صلت می‌گوید: «به امام(ع) عرض کردم که هشام بن ابراهیم عباسی ادعا می‌کند که شما شنیدن غناء را اجازه فرمودید؟ حضرت فرمودند: آن زندیق دروغ می‌گوید، از من درباره شنیدن غناء پرسید، به او پاسخ دادم که مردی از امام باقر(ع) همین سؤال را کرد آن حضرت فرمودند: اگر خداوند تبارک و تعالی جمع بین حق و باطل را بنماید غناء با کدام‌یک از آنهاست؟ آن مرد گفت: با باطل؟ امام باقر(ع) فرمودند: همین پاسخ توست خود بر علیه خویش حکم کردی. سپس امام رضا(ع) فرمودند: حکم من نیز همین بود»^[۲].^[۳]

منابع

محمدی، حسین، رضانامه

پانویس

↑ رجال کشی، ص۵۲۳، حدیث ۱۰۰۶؛ بحارالانوار، ج۵۱، ص۲۹۹؛ مکتب در فرایند تکامل، ص۱۰۰؛ معجم رجال الحدیث، ج۱۹، ص۲۶۰-۲۶۱.
↑ وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۲۲۷؛ رجال مامقانی، ج۳، ص۲۹۱؛ بحارالانوار، ج۴۹، ص۲۶۳؛ عیون اخبار الرضا(ع)، ج۱، ص۳۴۷.
↑ محمدی، حسین، رضانامه ص ۵۴۴.

[1] رجال کشی، ص۵۲۳، حدیث ۱۰۰۶؛ بحارالانوار، ج۵۱، ص۲۹۹؛ مکتب در فرایند تکامل، ص۱۰۰؛ معجم رجال الحدیث، ج۱۹، ص۲۶۰-۲۶۱.

[2] وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۲۲۷؛ رجال مامقانی، ج۳، ص۲۹۱؛ بحارالانوار، ج۴۹، ص۲۶۳؛ عیون اخبار الرضا(ع)، ج۱، ص۳۴۷.

[3] محمدی، حسین، رضانامه ص ۵۴۴.

[۱]

[۲]

[۳]