خیانت در فقه سیاسی

مقدمه

تَخلّف از تعهد یا مسؤلیت^[۱] یا تنقص (کم‌آوردن)^[۲] در مقابل امانت^[۳].
﴿وَإِمَّا تَخَافَنَّ مِنْ قَوْمٍ خِيَانَةً فَانْبِذْ إِلَيْهِمْ﴾^[۴].
خیانت و نفاق مترادف هستند؛ امّا خیانت به اعتبار تخلّف در عهد و امانت است و نفاق به اعتبار دین^[۵].
خیانت به معنای مخالفت با حق است به واسطه نقض عهد، به صورت پنهانی^[۶]، در عمل یا نیّت.
در فرهنگ سیاسی نقض تعهدات شخصی، پیمان‌شکنی در مقابل دولت، برادر یا هر فردی که با او دارای پیوندهای سنتی یا قراردادی است^[۷]، خیانت خوانده می‌شود.^[۸].

↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۱۵۲.
↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۲ ص۲۳۱.
↑ احمد بن یوسف سمین حلبی، عمدة الحفاظ، ج۱، ص۶۲۵.
↑ «و اگر از گروهی بیم خیانتی (در پیمان) داری به گونه برابر (پیمانشان را) به سوی آنها بیفکن که خداوند خیانتکاران را دوست نمی‌دارد» سوره انفال، آیه ۵۸.
↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۰۵.
↑ حسین راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ص۳۰۵.
↑ علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۴۳۱.
↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۲۶۷-۲۶۸.