کفالت ابوطالب

مقدمه

بیش از هشت سال از عمر پُربرکت رسول خدا (ص) نگذشته بود که عبدالمطلب نیز درگذشت و رسول خدا (ص) را به برگزیده‌ترین فرزندان خود، ابوطالب سپرد^[۱] و بنا بر قولی، زبیر که فرزند بزرگ عبدالمطلب بود، با ابوطالب برای عهده‌دار شدن سرپرستی محمد قرعه انداخت و قرعه به نام ابوطالب درآمد. برخی نیز گفته‌اند رسول خدا (ص) خود، ابوطالب را برگزید؛ چنان که برخی نیز بر آن‌اند که پس از درگذشت زبیر، سرپرستی محمد به ابوطالب رسید^[۲]، اما مشهور معتقدند ابوطالب بر اساس وصیت عبدالمطلب، عهده دار سرپرستی رسول خدا (ص) گردید و خانه‌اش مأوای امن و پناهگاه محکم آن حضرت شد و خود نیز به عنوان مدافع همیشگی آن حضرت درآمد^[۳].

ابوطالب همراه همسرش فاطمه بنت اسد، عهده‌دار سرپرستی رسول خدا (ص) شدند. آن دو پیامبر (ص) را عزیز می‌شمردند و بهتر از فرزندان خویش از او مراقبت می‌کردند. خاندان ابوطالب هرگاه غذایی می‌خوردند که رسول خدا (ص) حضور نداشت، احساس سیری نمی‌کردند^[۴]. مراقبت آنان از آن حضرت در دوران رسالت نیز ادامه یافت^[۵]؛ به طوری که در حیات حضرت ابوطالب، قریش کمتر متعرض پیامبر شدند و پس از وفات ابوطالب، آزار و اذیت مشرکان به آن حضرت زیادتر شد، رسول خدا (ص) نیز سال وفات ابوطالب و حضرت خدیجه را عام الحزن نامید^[۶] و وقتی فاطمه بنت اسد از دنیا رفت فرمود: "او به راستی مادرم بود؛ کودکانش را گرسنه می‌گذاشت تا مرا کند"^[۷]. در زمان کفالت ابوطالب نیز بار دیگر خشکسالی مکه را فراگرفت. ابوطالب به درخواست قریش، همراه برادرزاده خویش به طلب باران برخاست که خداوند متعال بار دیگر آنان را سیراب کرد. ابوطالب در قصیده‌ای به این حادثه چنین اشاره کرده است^[۸]: "سفیدرویی که با چهره او باران طلب می‌شود، پناهگاه یتیمان و سرپرست بیوه زنان است"^[۹].^[۱۰]

جستارهای وابسته

منابع

محمدی، رمضان، مقاله «محمد رسول الله»، دانشنامه سیره نبوی ج۱

پانویس

↑ ابن هشام، ج۱، ص۱۸۹.
↑ بلاذری، ج۱، ص۹۳.
↑ بلاذری، ج۱، ص۹۳؛ مسعودی، ج۲، ص۱۰۹.
↑ ابن سعد، ج۱، ص۹۶.
↑ یعقوبی، ج۲، ص۳۹۲؛ مقریزی، ج۱، ص۲۷.
↑ یعقوبی، ج۱، ص۳۵.
↑ یعقوبی، ج۲، ص۱۴؛ ابن ابی الحدید، ج۱، ص۱۲؛ مجلسی، بحار، ج۶، ص۲۳۲.
↑ بلاذری، ج۱، ص۱۰۴؛ ابن اثیر، ج۱، ص۱۲۳.
↑ وَ أَبْيَضُ يُسْتَقَى اَلْغَمَامُ بِوَجْهِهِ ثِمَالُ اَلْيَتَامَى عِصْمَةٌ لِلْأَرَامِلِ؛کافی، ج۱، ص۴۴۹؛ احمد بن حنبل، ج۲، ص۹۳.
↑ محمدی، رمضان، مقاله «محمد رسول الله»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۳۵.

[1] ابن هشام، ج۱، ص۱۸۹.

[2] بلاذری، ج۱، ص۹۳.

[3] بلاذری، ج۱، ص۹۳؛ مسعودی، ج۲، ص۱۰۹.

[4] ابن سعد، ج۱، ص۹۶.

[5] یعقوبی، ج۲، ص۳۹۲؛ مقریزی، ج۱، ص۲۷.

[6] یعقوبی، ج۱، ص۳۵.

[7] یعقوبی، ج۲، ص۱۴؛ ابن ابی الحدید، ج۱، ص۱۲؛ مجلسی، بحار، ج۶، ص۲۳۲.

[8] بلاذری، ج۱، ص۱۰۴؛ ابن اثیر، ج۱، ص۱۲۳.

[9] وَ أَبْيَضُ يُسْتَقَى اَلْغَمَامُ بِوَجْهِهِ ثِمَالُ اَلْيَتَامَى عِصْمَةٌ لِلْأَرَامِلِ؛کافی، ج۱، ص۴۴۹؛ احمد بن حنبل، ج۲، ص۹۳.

[10] محمدی، رمضان، مقاله «محمد رسول الله»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۳۵.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]