عبدالله بن عمیر کلبی در تراجم و رجال
مقدمه
عبد الله فرزند عمیر و به قولی عمیره، اهل کوفه بود، و اگرچه عصر پیامبر اسلام (ص) را درک کرد اما توفیق زیارت آن حضرت را پیدا نکرد[۱]. و به روایت شیخ طوسی، او از اصحاب امیرمؤمنان (ع) و ابا عبدالله الحسین (ع) بود[۲]. وی مردی شجاع و دلاور بود و در واقعه کربلا با همسرش ام وهب به یاری امام حسین (ع) آمد و مجاهدت بسیار کرد و یسار (غلام آزاد شدۀ زیاد بن ابیه) و سالم (غلام آزاد شدۀ عبیدالله بن زیاد) را به قتل رساند.
شیخ مفید نقل میکند: پس از آنکه لشکر عمر سعد برای آغاز جنگ در روز عاشورا خیمههای ابا عبدالله الحسین (ع) را تیر باران کردند و مبارز طلبیدند، در این موقع یسار به میدان آمد و مبارز طلبید، بلافاصله عبدالله بن عمیر کلبی این یار باوفای امام حسین (ع) به جنگ او آمد. یسار از او پرسید: تو کیستی؟ وی خود را معرفی کرد. یسار گفت: من تو را نمیشناسم و شأن من نیست که با تو پیکار کنم، بازگرد تا زهیر بن قین یا حبیب بن مظاهر به مصاف من بیایند.
عبدالله بن عمیر کلبی گفت: ای بیپدر، کارت به جایی رسیده که در مبارزه، خود را همطراز مردان میدانی، با سرعت ضربهای به وی زد و او را از پای در آورد ولی هنوز مشغول به قتل او بود که سالم (غلام آزاد شده پسر زیاد) به میدان آمد تا عبدالله بن عمیر کلبی را به قتل رساند که اصحاب امام حسین (ع)، عبدالله بن عمیر کلبی را آگاه ساختند. و سالم شمشیر کشید که عبدالله بن عمیر کلبی را به قتل برساند اما عبدالله بن عمیر کلبی دست خود را جلو آورد و ضربه شمشیر سالم انگشتان او را جدا کرد، ولی عبدالله بن عمیر کلبی درنگ نکرد و با ضربهای کاری، سالم را هم به هلاکت رساند و پس از آنکه این دو را هلاک کرد به خیمههای حسینی بازگشت.
ابنشهرآشوب مینویسد: عبدالله بن عمیر کلبی (عمیر)، در یوم الطف (واقعه کربلا) جزو اصحاب امام حسین (ع) بود که در حمله اول به شهادت رسید[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ اسدالغابه، ج۳، ص۲۳۸. در این سند و مناقب ابنشهرآشوب اسم پدر او را «عمیره» ضبط کرده است.
- ↑ رجال طوسی، ص۵۴، ش۱۲۳ و ص۷۸، ش۲۸.
- ↑ مناقب ابن شهرآشوب، ج۴، ص۱۱۳.
- ↑ ناظمزاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۹۱۸-۹۱۹.