غدیر خم در فقه سیاسی

مقدمه

غدیر، ـ آبگیر ـ و غدیر خم، مکانی میان مکه و مدینه است که چشمه‌ای در آن می‌ریزد و در اصطلاح، به روز انتصاب علی بن ابی طالب (ع) به عنوان جانشینی بلافصل پیامبر (ص) توسط خداوند اشارت دارد. پیامبر (ص) در بازگشت از آخرین زیارت خانۀ خدا حجة الوداع روز پنج شنبه، سال دهم هجرت، در این محلّ، ناگهان دستور داد تا حاجیان مسلمان گرد هم آیند. مؤذن با ندای "الله اکبر" حاضرین را به نماز ظهر دعوت کرد. پس از نماز، پیامبر (ص) بر منبر (جهاز شتران که به همین منظور مهیا گردید) رفت و فرمود "من مسؤولم، شما هم مسؤولید. شما دربارۀ من چگونه شهادت می‌دهید؟". همگی بر خیرخواهی آن حضرت شهادت دادند.

آنگاه فرمود! "خدا مولا و رهبر من است و من رهبر مؤمنانم و آرای من بر آرای آنان مقدم است". سپس در ادامه در حالی که دست علی (ع) را بلند کرده بود فرمود: «مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِيٌّ مَوْلَاهُ»^[۱] و بدین‌سان جانشین پیامبر (ص) به امر الهی^[۲] تعیین و توسط شخص رسول خدا (ص) با حضور بسیاری از قبایل شبه جزیره حجاز، به مردم ابلاغ شد.

حدیث غدیر از احادیث "مستفیضه" است و تعداد یکصد و ده نفر از صحابه و هشتاد و چهار نفر از تابعین آن را نقل کرده‌اند. همچنین قریب به سیصد و شصت تن از اندیشمندان اهل سنّت، این حدیث را در کتاب‌های خود ذکر نموده‌اند^[۳].^[۴]

منابع

فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی

پانویس

↑ لغت‌نامه دهخدا، ج۱۱، ص۱۶۶۱۸؛ مسند احمد، ج۱، ص۸۴؛ المناقب آل ابی طالب، ص۲۱۷؛ جمل من انساب الاشراف، ج۲، ص۸۵۸؛ سنن ترمذی، ج۱۳، ص۱۹۹؛ کنز العمال، ج۱، ص۴۸.
↑ ﴿الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا﴾ «امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.
↑ الغدیر، ج۱، ص۱۴؛ سنن بیهقی، ج۲، ص۱۴۸؛ طبقات ابن سعد، ج۲، ص۲؛ اسد الغابة، ج۳، ص۱۴۷؛ تاریخ بغداد، ج۸، ص۴۴۲.
↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۷۹.

[1] لغت‌نامه دهخدا، ج۱۱، ص۱۶۶۱۸؛ مسند احمد، ج۱، ص۸۴؛ المناقب آل ابی طالب، ص۲۱۷؛ جمل من انساب الاشراف، ج۲، ص۸۵۸؛ سنن ترمذی، ج۱۳، ص۱۹۹؛ کنز العمال، ج۱، ص۴۸.

[2] ﴿الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا﴾ «امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.

[3] الغدیر، ج۱، ص۱۴؛ سنن بیهقی، ج۲، ص۱۴۸؛ طبقات ابن سعد، ج۲، ص۲؛ اسد الغابة، ج۳، ص۱۴۷؛ تاریخ بغداد، ج۸، ص۴۴۲.

[4] فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۷۹.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]