خاتمیت در لغت و اصطلاح به چه معناست؟ (پرسش)
خاتمیت در لغت و اصطلاح به چه معناست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث ختم نبوت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی ختم نبوت مراجعه شود.
| خاتمیت در لغت و اصطلاح به چه معناست؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ ختم نبوت |
| مدخل بالاتر | نبوت |
| مدخل اصلی | ختم نبوت |
| تعداد پاسخ | ۱ پاسخ |
پاسخ نخست
[[پرونده:11172.jpg|بندانگشتی|راست|100px|خسروپناه حجت الاسلام و المسلمین عبدالحسین خسروپناه در مقاله «کلام اسلامی نوین2» در این باره گفته است:
معنای لغوی
«ختم در لغت به معنای پایان است خطای یادکرد: برچسب تمام‌کنندهٔ </ref> برای برچسب <ref> پیدا نشد.
معنای اصطلاح قرآنی
این واژه به معنای ختم نبوت به طور کاملا صریح، در آیه ۴۰ سوره احزاب ذکر شده است. کاربردهای دیگر آن در قرآن عبارت است از: مهر نهادن و قفل زدن بر دل کفار: سوره بقره، آیه۷ و سوره انعام، آیه ۴۶؛ همچنین نهادن مهر سکوت بر زبان برای جلوگیری از سخن گفتن شخص و شهادت گرفتن از دست و پاهای او در قیامت: سوره یس، آیه۶۵؛ تهدید پیامبر بر مهر نهادن بر دل او در صورت تخلف از حق: سوره شوری، آیه۲۴؛ مهر نهادن بر دل و گوش هواپرستان و گمراهان: سوره جاثیه، آیه۲۳؛ همچنین علامت دست نخوردگی شراب ویژه بهشتیان: سوره مطففین، آیه۲۵ و ۲۶.
بدین ترتیب، معنای ختم همان معنای پایان یافتن، در مقابل آغاز و ابتداست که خود نتیجه نهایت و کمال آن چیز می‌باشد [۱] پس اطلاق خاتم انبیا بر پیامبر اسلام(ص) بع معنای پایان بخش بودن ایشان بر سلسله انبیای الهی و کمال نبوت با ارسال ایشان است [۲].
البته تلفظ خاتِم به کسر تاء نیز به معنای پایان دهنده بوده و خاتَم با فتح تاء به معنای کسی است که نبوت با او به پایان رسیده است [۳] پس از او، پیامبری نخواهد آمد و شریعت او تا قیامت برقرار و باقی است [۴] این همان مهناست که در آیه چهلم سوره احزاب ذکر شده است».[۵].
منبع‌شناسی جامع ختم نبوت
پانویس
- ↑ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، سید حسن مصطفوی، ج۳،: ختم
- ↑ کشف الاسرار و عدة الابرار، ج۸، ص۶۲ و ۶۳، ابوالفضل رشیدالدین میبدی «خواجه عبدالله انصاری»، تهران، امیرکبیر، ۱۳۶۱ش
- ↑ تفسیر تبیان، شیخ طوسی، ج۸، ص۳۴۶، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
- ↑ مجمع البیان، ج۴، ص۴۳۷ و ج۸، ص۵۶۷، فضل بن حسن طبرسی، بیروت، دارالمعرفة؛ طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان، ج۱۶، ص۳۲۵
- ↑ کلام اسلامی نوین۲، عبدالحسین خسروپناه، ص۲۷۷ تا ۲۷۹