قطع روابط سیاسی
مقدمه
روابط سیاسی با دولت‌های خارجی، بر اساس مصالح سیاسی یک کشور و با توجه به عرف بین المللی، برقرار می‌شود. از این‌رو، هرگاه یک طرف احساس کند که طرف مقابل، به اصول مسلم و مورد توافق پایبند نیست، به خود حق می‌دهد، تا روابط سیاسی با دولت مزبور را قطع کند. پیامبر a پس از پیمان با قریش در صلح حدیبیه، همواره بر پیمان خود عمل کرده و روابط خود را با قریش، طبق صلح‌نامه حدیبیه، حفظ نمود؛ ولی همین که از قریش احساس توطئه کرد، روابط خود را با آنها قطع نمود[۱]. نخستین قطع روابط پس از ظهور اسلام، قطع روابط قریش با بنی هاشم و بنی مطلب بود که تا سه سال به طول انجامید[۲]. البته، این قطع روابط از ابتدا، همه‌جانبه و با هدف قطع روابط سیاسی و اجتماعی، توأم با تحریم اقتصادی بود. از نظر حقوق بین الملل اسلامی، هر نوع قطع رابطه بایستی با اعلام قبلی آن همراه باشد. این اصل در قرآن نیز آمده است[۳].[۴]
منابع
پانویس
- ↑ المغازی، ج۲، ص۷۸۱؛ امالی، ص۲۳۹؛ سیره ابن هشام، ج۴، ص۳۲-۳۱.
- ↑ سیره ابن هشام، ج۱، ص۳۷۴؛ تاریخ طبری، ج۲، ص۷۹.
- ↑
الَّذِينَ عَاهَدْتَ مِنْهُمْ ثُمَّ يَنْقُضُونَ عَهْدَهُمْ فِي كُلِّ مَرَّةٍ وَهُمْ لَا يَتَّقُونَ * فَإِمَّا تَثْقَفَنَّهُمْ فِي الْحَرْبِ فَشَرِّدْ بِهِمْ مَنْ خَلْفَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ * وَإِمَّا تَخَافَنَّ مِن قَوْمٍ خِيَانَةً فَانبِذْ إِلَيْهِمْ عَلَى سَوَاء إِنَّ اللَّهَ لاَ يُحِبُّ الْخَائِنِينَ
«همان کسانی از ایشان که با آنان پیمان بستی سپس هر بار پیمان خود را می‌شکنند و پرهیزگاری نمی‌ورزند * پس چون در جنگ بر آنان دست یافتی با (تار و مار کردن) آنها، کسانی را که در پس ایشانند پراکنده ساز! باشد که در یاد گیرند * و اگر از گروهی بیم خیانتی (در پیمان) داری به گونه برابر (پیمانشان را) به سوی آنها بیفکن که خداوند خیانتکاران را دوست نمی‌دارد» سوره انفال، آیه ۵۶-۵۸.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۵۱.
