نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Saqi(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۱۹ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۵۸ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۱۹ مارس ۲۰۱۹، ساعت ۱۱:۵۸ توسط Saqi(بحث | مشارکتها)
معنای ظهورامام مهدی(ع) چیست؟ یکی از پرسشهای مرتبط به بحث مهدویت است که میتوان با عبارتهای متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤالهای مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
«ظهور از نظر لغت به معنای آشکار شدن چیز پنهان است[۱]. نکته مهم در ظهور، مسبوق بودن آن به غیبت است؛ امّا در اصطلاح مهدویت، مقصود، ظاهر شدن حضرت مهدی(ع) پس از پنهان زیستن طولانی، برای قیام و برپایی حکومت عدل جهانی است.
دوران ظهور را میتوان به مراحل ذیل تقسیم کرد:
مرحله نخست: ظهور و آشکار شدن که فقط در اراده و علم الهی است؛
مرحله بعد: قیام و نهضت به امر الهی و خروج بر ستمگران و مبارزه با دشمنان؛
و مرحله پایانی: دوران تثبیت و حکومت جهانی است.
روایات مرحله نخست:زراره میگوید از امام باقر(ع) شنیدم که فرمود: "همانا برای قائم غیبتی است پیش از ظهورش .... "[۲]. امام صادق(ع) نیز درباره ظهور آن حضرت فرمود: "پس چون خداوند سبحانه و تعالی اراده فرمود امر او حضرت مهدی(ع) را ظاهر سازد، به قلب او الهام نماید، پس ظاهر میشود و آنگاه به امر الهی قیام میکند"[۳]. گفتنی است که مرحله قیام متأخر بر مرحله ظهور است؛ به این بیان که ابتدا ظهور صورت میگیرد و پس از آن با جمع شدن یاران حضرت و آماده شدن دیگر شرایط، آن حضرت قیام میفرماید.
روایات قیام آن حضرت:امام سجاد(ع) فرمود: "آن هنگام که قائم ما قیام کند، خداوند سبحانه و تعالی ترس را از دل شیعیان ما بردارد و .... "[۴]. امام صادق(ع) نیز فرمود: "قائم در حالی قیام خواهد کرد که بیعت احدی بر گردن او نیست"[۵]. آنچه گفته شد، بدین معنا نیست که تمام روایاتی که از کلمه قیام و مشتقات آن استفاده کرده، به گونهای دقیق ناظر به مرحله قیام است؛ بلکه در مواردی قیام بر مرحله ظهور حضرت مهدی(ع) نیز تطبیق شده است. اما به طور عمده روایاتی که قیام و مشتقات آن را در بر گرفته، سخن از مرحلهای پس از آغاز ظهور دارد.
از رسول گرامی اسلام(ص) روایت شده است: "هرگز رستاخیز به پا نگردد، مگر اینکه پیش از آن قائم برای حق از خاندان ما قیام کند"[۶]. امام باقر(ع) فرمود: " هنگامی که قائم ما قیام کند، خداوند سبحانه و تعالی دستش را بر سر بندگان گذاشته، اندیشههای ایشان جمع میگردد"[۷].
شاید بتوان اختلاف روایات زمان ظهور را نیز با این تقسمبندی رفع نمود؛ به این بیان که برخی روایات ناظر به زمان ظهور و برخی دیگر ناظر به زمان قیام باشد. گفتنی است در پارهای از روایات، از ظهور و قیام حضرت مهدی(ع) با عنوان خروج یاد شده است. از امام صادق(ع) نقل شده است که فرمود: "خروج قائم محتوم است"[۸]. آن حضرت همچنین فرمود: "دنیا به پایان نرسد تا اینکه مردی از خاندان من خروج کند که به حکومت آل داود حکم نماید .... "[۹][۱۰].
پاسخهای دیگر
با کلیک بر «ادامه مطلب» پاسخ باز و با کلیک بر «نهفتن» بسته میشود:
۱. آقای علیپور؛
حجت الاسلام و المسلمین مهدی علیپور، در مقاله «ظهور» در اینباره گفته است:
«"ظهور" در لغت به معنای "آشکار شدن"[۱۱] است و در اصطلاح بر دو معنا دلالت دارد:
بروز بعد از پنهان بودن: این معنای ظهور درباره امام عصر(ع) صادق است، چون آن حضرت در غیبت به سر میبرد. وقتی آشکار شود، گفته خواهد شد ظهور کرده است.
اعلان انقلاب و قیام با شمشیر: این معنا نیز بر امام عصر(ع) صادق است، چون آن حضرت عليه ستم قیام کرده و انقلاب بزرگی را به راه میاندازد. چنانکه ملاحظه میشود، امامیه هر دو معنای اصطلاحی ظهور را بر امام زمان(ع) صادق میداند، اما اهل سنت و ادیان معتقد به منجی، تنها معنای دوم ظهور را درباره مصلح آخرالزمان درست میشمارند[۱۲]. ظهور منجی آخرالزمان به لحاظ عقلی، این گونه قابل توجه است: خداوند از آن رو انسانها را آفرید که تنها وی را عبادت کنند و به مقام عبودیت و انسان کامل نایل آیند. رسیدن به این مقام به داشتن جامعه سالم و تهی از ستم مشروط است که تا کنون تحقق نیافته است. از آنجا که قانون الهی تخلف نمیپذیرد، انسانها ناگزیر این جامعه را تجربه خواهند کرد. باید منتظر ماند تا زمان تحقق اراده الهی فرا رسد. این آرمان در پرتو شرطهای ذیل جامه عمل میپوشد:
ارائه برنامه و نظام کامل زندگی جهت رساندن آدمیان به مرحله عبودیت کامل؛
وجود رهبری حکیم و شایسته، برای اجرای آن برنامه فراگیر و کامل؛
وجود انسانهای مخلص و پرهیزگار برای یاری دادن آن رهبر شایسته.[۱۳]»[۱۴].
«کلمه "ظهور" نوعاً بهمعنای ظهور شخص امام زمان (ع) مطرح میشود و مثلاً به همین معنی "عجل علی ظهورك" گفته میشود و البته این مسألهای قطعی و غیرقابلانکار است؛ لکن احتمال قوی و جدی دیگری هم وجود دارد که ظهور بهمعنای ظهور امر باشد، نه ظهور شخص. البته ظهور کامل و تام امر، مستلزم ظهور شخص است. یعنی تا شخص ظاهر نشود، امر امت به صورت تمام و کامل ظاهر نمیشود، ولی درعینحال میان این دو تفاوتهایی وجود دارد.
اصل این تفکر و اندیشه از اینجا سرچشمه میگیرد که ظهور حداقل میتواند دو معنا داشته باشد: یک بار بهمعنای طلوع و آشکار شدن و پیدایش بعد از استتار: بدینگونه که ظهور را نقطه مقابل خفا بگیریم که نظارت مطلب بیشتر به ظهور شخص میباشد، و البته این قابل انکار نیست، و بار دیگر ظهور را از ماده و ریشه "ظهر" معنا کنیم که عبارت از تقویت و پشتوانه یافتن چیزی باشد که ما از آن تعبیر به پیروزی و حاکمیت مقتدرانه مینماییم و در این برداشت و نظر، مطالب دیگری به ذهن میرسد و نتایج دیگری به دست میآید. در این بحث، توجه به مشتقات لفظی لغت ظهور، مفید مطالب ارزشمندی است که میتوان از آن کمک گرفت.
اگر ظهور را صفت شخص بگیریم تمام آیات و روایات و ادعیه و زیارات و مناجاتهایی که در آنها واژه ظهور به کار رفته و استعمال شده است؛ تحقق نیافته و معنی پیدا نمیکند، مگر با ظهور شخص امام زمان (ع). زیرا ظهور بهمعنای پیدایش بعد از استتار و خفا استعمال شده است. اما اگر ظهور را بهمعنای پیروزی و سلطه اسلام تعبیر نماییم؛ حتی ممکن است این پیروزی -البته تا حدودی- قبل از ظهورامام زمان (ع) نیز حاصل شود؛ لکن نه بهگونهای که مستغنی از ظهور آن حضرت باشیم[۱۶][۱۷].