ظهور (مقاله)

ظهور
ظهور
زبان	فارسی
نویسنده	مهدی علی‌پور
موضوع	مهدویت، امامت
مذهب	شیعه
منتشر شده در	معارف مهدویت
محل نشر	قم، ایران
تاریخ نشر	۱۳۹۳
تعداد صفحات	۲۸
	v; t; e;

ظهور عنوان مقاله‌ای است که به بررسی موضوع ظهور مهدی(ع) می‌پردازد. این مقاله توسط مهدی علی‌پور به زبان فارسی نوشته شده و در کتاب معارف مهدویت به کوشش سعید آذرشین فام به چاپ رسیده است.^[۱]

چکیده مقاله

نویسنده در چکیده مقاله خود می‌نویسند: «ظهور به معنای "بروز بعد از پنهان بودن" یا "قیام به شمشیر" در ادیان گذشته و اسلام مطرح بوده است. در تورات، انجیل و کتابهای زرتشتیان و هندویان، عبارت‌هایی وجود دارد که بر ظهور منجی در آخرالزمان دلالت دارد. در قرآن کریم نیز آیات بسیاری هست که ائمه(ع) و آنها را بر ظهور مصلح آخرالزمان تطبيق و تفسیر کرده‌اند. از سویی، زمان ظهور معلوم نیست و در روایات شیعه کسانی که وقت ظهور را معین کنند دروغگو شمرده شده‌اند؛ و از سوی دیگر، برای قبل از ظهور و زمان آن نشانه‌هایی بیان شده است. این دو دسته روایات ظاهراً متعارضند، و حل این تعارض بدین صورت است که روایات منع توقیت، ناظر به تعیین دقیق زمان ظهور و روایات علائم ظهور، بیانگر نشانه‌های کلی وقایع قبل و حین ظهور هستند و تعارض ندارند.راز پنهان ماندن زمان ظهور در نکته‌های ذیل نهفته است: سازندگی اخلاقی و روحی منتظران، آزمون الهی، غافل‌گیری دشمنان از مقابله و مانند اینها.
نکته دیگر در مورد علائم ظهور، فرق بين شرایط و نشانه‌هاست. نشانه‌ها نزدیک شدن ظهور را اعلام می‌کنند، در حالی که شرایط از نوع علت‌ها هستند. نشانه‌ها پدید می‌آیند و از بین می‌روند، ولی شرایط باید قبل از ظهور موجود باشند و بعد از آن نیز باقی بمانند. ظهور امام عصر(ع)، دست کم به سه شرط اساسی بستگی دارد: وجود برنامه، وجود رهبر معصوم و تعداد کافی یاوران. دو شرط اول محقق شده، ولی شرط سوم تحقق نیافته است. البته این شرط‌ها، مواردی است که در کلمات دانشمندان آمده است؛ از این رو، احتمال وجود شرایط دیگر را که ممکن است از دید ما مخفی مانده باشند، نیز نباید از نظر دور داشت. نشانه‌های ظهور در روایات به بررسی عمیق نیاز دارد تا اولاً، روایات صحیح مشخص شود و ثانياً، تقسیم‌بندی مناسب صورت گیرد تا از انحراف‌های احتمالی جلوگیری گردد. محققان در طول تاریخ دست به دسته‌بندی‌های مختلف نشانه‌های ظهور زده‌اند که در این فصل بخشی از آن بیان شده است. از میان نشانه‌های ظهور، پنج علامت، قطعی هستند که در طی چند ماه و پیاپی اتفاق می‌افتد: نهضت مرد یمنی، قیام سفیانی، صیحه آسمانی، فرو رفتن سپاه سفیانی در سرزمین بیدا و قتل نفس زکیه. علائم غیر محتوم نیز وجود دارد که احتمال تغییر یا "بدا" در آنها وجود دارد. با توجه به اینکه قبل از ظهور، وضعیت فرهنگی و اخلاقی به انحراف کشیده می‌شود، فحشا رواج می‌یابد و امور سیاسی و اجتماعی از مدار اسلام خارج شده و تابع امیال حاکمان و مردم می‌گردد، وظیفه عالمان و مؤمنان، تنها انتظار ظهور نیست، بلکه مانند سایر ائمه علم و صالحان در طول تاریخ باید برای اصلاح امور براساس آموزه‌های اسلامی قیام کنند».