نسخهای که میبینید نسخهای قدیمی از صفحهاست که توسط Msadeq(بحث | مشارکتها) در تاریخ ۲۵ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۰۸:۰۹ ویرایش شده است. این نسخه ممکن است تفاوتهای عمدهای با نسخهٔ فعلی بدارد.
نسخهٔ ویرایششده در تاریخ ۲۵ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۰۸:۰۹ توسط Msadeq(بحث | مشارکتها)
قدرت بیپایان الهی ریشه در علم الهی دارد و از مهمترین صفات ثبوتیه و سرچشمه بسیاری دیگر از صفات است. جهانآفرینش، با آن هماهنگی و بزرگی شگفتش، نشانه قدرت خداوند است. نظامتشریع و نظامآخرت نیز از دیگر نمودهای قدرت بیپایان خداوندند[۱۰][۱۱].
معمای قدرت
از دیرباز پرسشهایی معماگونه در باره قدرت خداوند مطرح کردهاند. پرسشها را به گونهای ساختهاند که هرگونه پاسخ مثبت و منفی به آنها، موجب انکار قدرت مطلق خداوند شود؛ مثلًا اینکه آیا خدا میتواند سنگی بیافریند که نتواند آن را بردارد، یا آیا میتواند موجودی بیافریند که نتواند نابودش کند.
اما پاسخی که متکلمان به این معماها دادهاند، این است که قدرت خدا محدودیت ندارد؛ ولی آن فرضها نیز محال عقلیاند و شدنی نیستند. تحقق چنین فرضهایی مستلزم اجتماع نقیضین است؛ مثلًا تحقق اینکه خالق نتواند مخلوق را از میان بردارد، مستلزم این است که هم خالق باشد و هم نباشد؛ زیرا علت بر همه شئون معلول سلطه دارد[۱۲]. در روایتی آمده است که کسی از امام علی (ع) پرسید: "آیا پروردگار تو میتواند جهان را در تخم مرغی جای دهد بی آنکه جهان کوچک شود یا تخم مرغ فراخ گردد؟" امام پاسخ داد: "خداوند عجز و ناتوانی ندارد؛ ولی آنچه تو خواستی، شدنی نیست"[۱۳][۱۴].