عبدالله بن وال تمیمی

متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

عبدالله بن وال تمیمی در تاریخ اسلامی | عبدالله بن وال تمیمی در تراجم و رجال

مقدمه

عبدالله بن وال تمیمی از شیعیانی بود که همان روز اول خلافت با امیرمؤمنان(ع) بیعت کرد ^[۱]. او از جمله کسانی است که با فتنه خریت بن راشد مبارزه کرد و همو بود که حامل نامه امام به زیاد بن خصفه برای تعقیب و مبارزه با خریت بن راشد بود، و در درگیری میان گروه خریت بن راشد و یاران امام(ع)، عبدالله بن وال تمیمی و زیاد بن خصفه مجروح گردیدند البته گروه خریت بن راشد متلاشی و تار و مار شدند^[۲].^[۳]

عبدالله بن وال تمیمی در قیام توابین

عبدالله بن وال تمیمی، چون نتوانست در کربلا امام حسین(ع) را یاری کند لذا همواره افسوس می‌خورد تا سرانجام با سه نفر از بزرگان و سران شیعه کوفه، به نام‌های مسیب بن نجبه فزاری، عبدالله بن سعد بن نفیل ازدی و رفاعة بن شداد بجلی در منزل سلیمان بن صرد خزاعی اجتماع کردند و در غم شهادت حضرت سیدالشهدا(ع) و یاران باوفایش اشک ریختند و هر کدام برای خون‌خواهی از قاتلان شهدای کربلا سخنی گفتند و با دیگر شیعیان و ارادتمندان اهل بیت پیامبر و خاندان عصمت و طهارت(ع) در ۶۴ هجری سپاه توابین را تشکیل دادند و به رهبری سلیمان بن صرد خزاعی به سال خون‌خواهی سیدالشهدا(ع) و یاران مظلومش علیه حکومت اموی قیام کردند. عبدالله بن وال تمیمی غیر از فرماندهی، مسئول بیت المال نیز بود. وی در منطقه عین الورده در حالی که پرچم سپاه را به دوش می‌کشید، جنگید و این چنین گفت: "هر کسی زندگی می‌خواهد که پس از آن مرگ نباشد و راحتی می‌خواهد که بعد از آن سختی نباشد و خوشحالی که پس از آن اندوه نباشد، با جهاد با این ستمگران خود را به خدا نزدیک کند و خداوند رحمت کند شما را بشتابید به سوی بهشت"^[۴]
عبدالله بن وال تمیمی آن قدر با عشق و علاقه جنگید تا سرانجام در همین نبرد در راه خونخواهی شهدای کربلا به درجه رفیع شهادت نایل آمد.
این حادثه جانگداز و شهادت عبدالله بن وال تمیمی، در سال ۶۵ هجری اتفاق افتاد^[۵].^[۶]

جستارهای وابسته

منابع

ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ الجمل، ص۱۰۹.
↑ ر.ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۱۱۷-۱۲۳.
↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۹۳۲.
↑ مَنْ أَرَادَ الْحَيَاةَ الَّتِي لَيْسَ بَعْدَهَا مَوْتٌ، وَ الرَّاحَةَ الَّتِي لَيْسَ بَعْدَهَا نَصَبٌ، وَالسُّرُورَ الَّذِي لَيْسَ بَعْدَهُ حُزْنٌ، فَلْيَتَقَرَّبْ إِلَى رَبِّهِ بِجِهَادِ هَؤُلَاءِ الْمُحِلِّينَ، وَالرَّوَاحِ إِلَى الْجَنَّةِ، رَحِمَكُمُ اللَّهُ
↑ ر.ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۵۵۲ و ص۶۰۱-۶۰۲.
↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۹۳۲-۹۳۳.

[1] الجمل، ص۱۰۹.

[2] ر.ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۱۱۷-۱۲۳.

[3] ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۹۳۲.

[4] مَنْ أَرَادَ الْحَيَاةَ الَّتِي لَيْسَ بَعْدَهَا مَوْتٌ، وَ الرَّاحَةَ الَّتِي لَيْسَ بَعْدَهَا نَصَبٌ، وَالسُّرُورَ الَّذِي لَيْسَ بَعْدَهُ حُزْنٌ، فَلْيَتَقَرَّبْ إِلَى رَبِّهِ بِجِهَادِ هَؤُلَاءِ الْمُحِلِّينَ، وَالرَّوَاحِ إِلَى الْجَنَّةِ، رَحِمَكُمُ اللَّهُ

[5] ر.ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۵۵۲ و ص۶۰۱-۶۰۲.

[6] ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۹۳۲-۹۳۳.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]