مکر و فریبکاری در فقه سیاسی
اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث مکر و فریبکاری است. "مکر و فریبکاری" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مکر و فریبکاری در قرآن - مکر و فریبکاری در حدیث - مکر و فریبکاری در نهج البلاغه - مکر و فریبکاری در اخلاق اسلامی - مکر و فریبکاری در فقه سیاسی - مکر و فریبکاری در جامعه‌شناسی اسلامی - نفی مکر و فریبکاری در معارف و سیره نبوی
مقدمه
- خدع به معنای مخفی کردنِ آنچه در شأن او ظهور است، به قصد اضرار و منع خیر[۱]، حیله‌گری، نیرنگ بازی[۲].
- ﴿وَإِنْ يُرِيدُوا أَنْ يَخْدَعُوكَ فَإِنَّ حَسْبَكَ اللَّهُ﴾[۳].
- خدعه، نیرنگ و دورویی از ویژگی‌های بارز منافقان در مواجهه با پیامبر اکرم(ص) و مسلمانان بوده است.
- در فرهنگ سیاسی به فریبکاری و تقلّب یا به اصطلاح "با یک روی در دو محراب بودن" (که صفت نفاق است) خدعه و دودوزه بازی اطلاق می‌شود[۴].[۵].
منابع
پانویس
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۳، ص۲۸.
- ↑ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۸۱۰.
- ↑ «و اگر بخواهند تو را فریب دهند بی‌گمان خداوند تو را بسنده است» سوره انفال، آیه ۶۲.
- ↑ علی‌اکبر آقابخشی و مینو افشاری‌راد، فرهنگ علوم سیاسی، ص۱۲۷.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص:۲۴۹.