سازش

اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

سازش در لغت - سازش در قرآن - سازش در حدیث - سازش در فقه اسلامی - سازش در فقه سیاسی - نفی سازش در معارف و سیره نبوی - نفی سازش در معارف و سیره امام علی - نفی سازش در معارف و سیره پیامبران

مقدمه

مداهنه در لغت، سهل‌انگاری، سازش‌کاری و دورویی^[۱] و در اصطلاح، خیانت و چاپلوسی کردن است؛ به گونه‌ای که به خاطر رعایت بعضی از مصالح، عمل طرف مقابل، نادیده گرفته می‌شود. مداهنه در قرآن، نوعی سازش‌کاری است که از روش‌های بازیگران سیاسی به شمار می‌آید. آنها در مقابل امتیازاتی که می‌گیرند، امتیازاتی را هم به طرف مقابل می‌دهند و برای منافع شخصی خود، از اهداف، اصول و ارزش‌ها صرف نظر می‌کنند^[۲]. از این‌رو، اسلام مداهنه را در مراودات سیاسی و اجتماعی، نپذیرفته است^[۳]^[۴].

سازش‌ناپذیری (عدم مداهنه)

منابع

فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی

پانویس

↑ فرهنگ معین، ج۳، ص۳۹۶۰.
↑ ﴿وَدُّوا لَوْ تُدْهِنُ فَيُدْهِنُونَ﴾ «دوست دارند نرمی پیشه کنی تا نرمی پیش گیرند» سوره قلم، آیه ۹؛ ﴿وَأَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَيْكَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَاعْلَمْ أَنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يُصِيبَهُمْ بِبَعْضِ ذُنُوبِهِمْ وَإِنَّ كَثِيرًا مِنَ النَّاسِ لَفَاسِقُونَ﴾ «و در میان آنان بنابر آنچه خداوند فرو فرستاده است داوری کن و از خواسته‌های آنان پیروی مکن و از آنان بپرهیز مبادا تو را در برخی از آنچه خداوند به سوی تو فرو فرستاده است به فتنه اندازند و اگر رو برتابند بدان که خداوند جز این نمی‌خواهد که آنان را به برخی از گناهانشان گرفتار سازد و بی‌گمان بسیاری از مردم نافرمانند» سوره مائده، آیه ۴۹.
↑ التفسیر الکبیر، ج۳۰، ص۸۵؛ تفسیر قرطبی، ج۱۸، ص۲۳۰؛ تفسیر مراغی، ج۲۹، ص۳۱؛ المیزان، ج۱۹، ص۳۷۱.
↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۶۳.

[1] فرهنگ معین، ج۳، ص۳۹۶۰.

[2] ﴿وَدُّوا لَوْ تُدْهِنُ فَيُدْهِنُونَ﴾ «دوست دارند نرمی پیشه کنی تا نرمی پیش گیرند» سوره قلم، آیه ۹؛ ﴿وَأَنِ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَلَا تَتَّبِعْ أَهْوَاءَهُمْ وَاحْذَرْهُمْ أَنْ يَفْتِنُوكَ عَنْ بَعْضِ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَيْكَ فَإِنْ تَوَلَّوْا فَاعْلَمْ أَنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ أَنْ يُصِيبَهُمْ بِبَعْضِ ذُنُوبِهِمْ وَإِنَّ كَثِيرًا مِنَ النَّاسِ لَفَاسِقُونَ﴾ «و در میان آنان بنابر آنچه خداوند فرو فرستاده است داوری کن و از خواسته‌های آنان پیروی مکن و از آنان بپرهیز مبادا تو را در برخی از آنچه خداوند به سوی تو فرو فرستاده است به فتنه اندازند و اگر رو برتابند بدان که خداوند جز این نمی‌خواهد که آنان را به برخی از گناهانشان گرفتار سازد و بی‌گمان بسیاری از مردم نافرمانند» سوره مائده، آیه ۴۹.

[3] التفسیر الکبیر، ج۳۰، ص۸۵؛ تفسیر قرطبی، ج۱۸، ص۲۳۰؛ تفسیر مراغی، ج۲۹، ص۳۱؛ المیزان، ج۱۹، ص۳۷۱.

[4] فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۱۶۳.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]