مفسران شیعه
مقدمه
شیعه به استناد قرآن مجید، قول پیامبرa را در تفسیر آیات قرآن حجّت می‌داند و برای اقوال دیگران حجیتی قایل نیست؛ جز این که به نصّ خبر متواتر ثقلین، قول اهل بیت عترت(ع) را مانند قول پیامبرa حجت می‌داند؛ از این‌رو، در نقل و اخذ روایات تفسیری، تنها به روایات پیامبرa و ائمهS اکتفا کرده است.
در تشریح و تعیین طبقات مفسران شیعه شیوه‌های متفاوتی وجود داد؛ برخی همچون علامه طباطبایی مجموعه مفسران صحابه پیامبرa و تابعان صحابه و صحابه امامان معصومS را در طبقه اول قرار داده، از آنان به عنوان کسانی یاد می‌کند که روایات تفسیری را از پیغمبر اکرمa و ائمه اهل‌بیت(ع) فرا گرفته، در اصول خود به طور غیر مرتب ثبت کرده و به روایت آنها پرداخته‌اند؛ مانند: زراره، محمد بن مسلم، معروف و جریر.
طبقه دوم را اهل تألیفات اوّلی تفسیر مانند فرات بن ابراهیم، ابوحمزه ثمالی، عیاشی، علی بن ابراهیم قمی و نعمانی (صاحب تفسیر) برمی‌شمارد که شیوه آنها مانند شیوه طبقه چهارم مفسران اهل سنّت(در تقسیم‌بندی خود علامه طباطبایی) این بود که روایات مأثوره را که از طبقه اول اخذ کرده بودند، با اسناد در تألیفات خود درج و از هرگونه اعمال نظر خودداری می‌کردند. با توجه به طولانی بودن زمان دسترسی به ائمهS، در تقسیم‌بندی علامه طباطبایی این دو طبقه تداخل دارند و فاقد ترتیب زمانی هستند.
طبقه سوم شامل ارباب علوم متفرقه است؛ مانند: سید مرتضی در تفسیر ادبی خود، شیخ طوسی در تفسیر کلامی خود به نام التبیان فی تفسیر القرآن و صدرالمتالهین در تفاسیر فلسفی‌اش، میبدی و گنابادی در تفسیر عرفانی و کسانی که میان تعدادی از علوم در تفسیر خود جمع کرده‌اند؛ مثل طبرسی در مجمع البیان.
اما صاحب کتاب مبانی و روشهای تفسیر قرآن مبنایی دیگر برگزیده و علاوه بر مفسران جدید شیعه، صاحبان تفسیر در دوره‌های پیشین را در هفت طبقه جای داده است:
طبقه اول
تعدادی از اصحاب پیامبر اکرمa که روایات تفسیری را نقل یا ضبط کرده‌اند و معروف‌ترین آنها عبارتند از: ابن عباس؛ ابیّ بن کعب؛ جابر بن عبدالله انصاری؛ عبدالله بن مسعود.
طبقه دوم
مفسران از تابعان که برخی از آنها مورد اتفاق شیعه و اهل‌سنّت بوده و معروف‌ترین آنها سعید بن جبیر، یحیی بن یعمر، طاووس بن کیسان یمانی، ابوصالح میزان بصری، محمد بن سائب کلبی، جابر بن یزید جعفی و اسماعیل سدی کبیر هستند.
طبقه سوم
جمعی از اصحاب ائمهS که به تفسیر یا تألیف درباره علم تفسیر شهرت دارند. معروف‌ترین آنها ابوحمزه ثمالی، ابان بن تغلب، ابوبصیر یحیی بن قاسم اسدی، حصین بن مخارق، حسین بن سعید و علی بن اسباط هستند.
طبقه چهارم
مفسرانی که نزدیک به زمان ائمهS می‌زیسته‌اند و احادیث مربوط به تفسیر قرآن را جمع‌آوری می‌کردند و تألیفاتشان نخستین منابع تفسیری شیعه شمرده می‌شود. معروف‌ترین آنها علی بن ابراهیم قمی، ابن‌عقده، فرات بن ابراهیم کوفی، محمد بن مسعود عیاشی، احمد بن حسن معروف به ابوالعباس مفسر، محمد بن ابراهیم نعمانی، ابومحمد جرجانی، محمد بن احمد صابونی و محمد بن حسن شیبانی هستند.
طبقه پنجم
معروف‌ترین مفسران این طبقه؛ شیخ مفید، ابوالقاسم مغربی، محمد بن احمد وزیر، شیخ رشیدالدین معروف به ابن‌شهرآشوب و ابوالعباس اشبیلی هستند.
طبقه ششم
مؤلّفان بهترین تفاسیر که تا امروز مرجع و منبع اصلی تفسیر شمرده می‌شوند؛ مانند: سید مرتضی، سید رضی، شیخ طوسی، ابوالفتوح رازی، امین‌الدین طبری، شیخ معزّالدین سمان و قطب‌الدین راوندی.
طبقه هفتم
فضل بن حسن طبرسی، سید حیدرآملی، صدرالمتألهین شیرازی، سید هاشم بحرانی، فیض کاشانی، عبدعلی حویزی شیرازی، بهاءالدین شریف لاهیجی، سید عبدالله شُبّر، محمد رضا نضیری طوسی، ابراهیم صدر شیرازی و قاضی محمد ابراهیما.
درباره آثار تفسیری شیعه، نجاشی نخستین کسی است که اسامی مؤلفان شیعه را ثبت کرده است. ابن‌ندیم در فهرست، نام بسیاری از مفسران شیعه را ذکر، و سید حسن صدر در تأسیس الشیعة لعلوم الاسلام مفسران را طبقه‌بندی، و شیخ آقا بزرگ تهرانی در الذریعة الی تصانیف الشیعه حدود چهارصد تفسیر از تألیفات شیعه را ثبت کرده است[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ طباطبایی، محمد حسین، قرآن در اسلام، صفحه (۸۱-۸۵)؛ عمید زنجانی، عباسعلی، مبانی و روشهای تفسیر قرآن، صفحه (۷۸-۸۷)؛ جلالیان، حبیب الله، تاریخ تفسیر قرآن کریم، صفحه (۱۹۸-۲۰۹).
- ↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ج۱، ص۳۳۴۶.