یاد حسین هنگام آب نوشیدن
مقدمه
شهادت تشنه‌کامانۀ امام حسین(ع)، چنان داغ و غم سنگینی بر دل‌ها نهاده است که می‌سزد با دیدن هر نهر و چشمه و با نوشیدن هر آب و شربت گوارا، از لب‌های عطشان آن حضرت، یاد شود، چرا که آب، یادآور آن عاشورای عطش‌ریز و آن کام‌های تشنۀ عاشورائیان شهید است. امام صادق(ع) فرمود: “من هرگز آب سرد ننوشیدم مگر آنکه حسین بن علی را به یاد می‌آوردم” و نیز فرمود: «مَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَكَرَ الْحُسَيْنَ(ع) وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا كَتَبَ اللَّهُ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَيِّئَةٍ»[۱]؛ هر که آب بنوشد و حسین(ع) را یاد کند و قاتل او را لعن نماید، برای او هزار حسنه نوشته می‌شود و هزار گناه از او محو می‌گردد. از این‌رو، شیعه، هنگام نوشیدن آب، بر حسین بن علی سلام می‌دهد و می‌گوید: سلام بر لب تشنه‌ات، یا حسین، سلام الله علی الحسین و اصحابه. نیز در سقاخانه‌ها و منبع‌های آب خنک، در تابستان و در ایام محرّم، می‌نویسند: “آبی بنوش و لعنت حق بر یزید کن” یا “بنوش به یاد لب‌های تشنۀ حسین”. از زبان خود سیدالشهدا هم نقل شده که فرمود: «شِيعَتِي مَا إِنْ شَرِبْتُمْ رَيَّ عَذْبٍ فَاذْكُرُونِي * أَوْ سَمِعْتُمْ بِغَرِيبٍ أَوْ شَهِيدٍ فَانْدُبُونِي»[۲]
امام سجاد(ع) نیز سال‌های سال، از شهادت پدر با لب تشنه یاد می‌کرد و می‌گریست و هرگاه هنگام افطار غذا می‌آوردند یا نگاهش به آب می‌افتاد، می‌گریست و می‌فرمود: «قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ جَائِعاً قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللَّهِ عَطْشَاناً»[۳]. و نیز هرگاه قصّابی را می‌دید که می‌خواهد گوسفندی سر ببرد، می‌گفت آبش بدهید، پدرم را با لب تشنه سر بریدند. این یادکرد پیوسته از شهادت مظلومانۀ حسین(ع) با لب تشنه، احیای خاطرۀ آن روز پرحادثه است[۴].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ امالی صدوق، ص۱۲۲.
- ↑ الخصائص الحسینیّه، شوشتری، ص۹۹.
- ↑ لهوف، ص۲۰۹.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۵۰۷.