دیدگاه اسلام درباره آینده بشر چیست؟ (پرسش)
| دیدگاه اسلام درباره آینده بشر چیست؟ | |
|---|---|
 | |
| موضوع اصلی | بانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت |
| مدخل بالاتر | مهدویت / آشنایی با معارف مهدویت / کلیاتی از مهدویت / آینده‌پژوهی |
| مدخل اصلی | دیدگاه اسلام درباره آینده بشر |
دیدگاه اسلام درباره آینده بشر چیست؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.
عبارت‌های دیگری از این پرسش
- از دیدگاه اسلام آینده درخشان چه مشخصاتی دارد؟
پاسخ نخست
- آقای علی اصغر رضوانی، در کتاب «موعودشناسی و پاسخ به شبهات» در این‌باره گفته است:
- «از نظر اسلام آینده درخشان ویژگی‌هایی دارد که به آنها اشاره می‌کنیم:
- خوشبینی به آینده بشریت؛
- گسترش عدالت؛
- رابطه انسان با انسان؛
- برقراری مساوات کامل میان انسان‌ها در زمینه قانون؛
- بهره‌برداری از مواهب طبیعی و تقسیم بیت‌المال و...؛
- بلوغ بشریت به خردمندی کامل؛
- عمران و آبادی در سطح عالم؛
- برطرف شدن جنگ و خونریزی در سایه حکومت جهانی؛
- آیین و روش جدید؛
- گسترش توحید در کل جامعه.»[۱].
پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه
{{پاسخ پرسش | عنوان پاسخ‌دهنده = ۱. آقای دکتر عبدی‌پور؛ | تصویر = Pic3001.jpg | پاسخ‌دهنده = حسن عبدی‌پور]]]]
- آقای دکتر حسن عبدی‌پور، در کتاب «نقش اجتماعی انتظار» در این‌باره گفته است:
- «عقیده ما این است که آینده بشر با تشکیل حکومت واحد جهانی، بسیار روشن است؛ یعنی بشر به مرور زمان و با تجربه تلخی که از کلیه مکتب‌های فریبنده به دست خواهد آورد روزی به مکتب اسلام روی خواهد آورد، هر چند که دشمنان با آن مبارزه کنند، زیرا مبارزه با حق بالأخره وضع موجود جهان را که بر قومیت و هم نژادی و هم زبانی و نیز بر شرایط اقلیمی و جغرافیایی طبیعی و مانند آن استوار است و به عنوان حد و مرز میان کشورها شناخته می‌شود، صحیح نمی‌داند و به رسمیت نیز نمی‌شناسد و به جای آن تمام جهان و زمین پهناور خدا را وطن انسان اعلام می‌دارد و تشکیل حکومت واحد جهانی را تحقق آرمانی واقعی انسان‌ها ضروری می‌داند و مشکلات پیچیده جهان و تعصبات دینی و قومی و نژادی را با نوعی "جهان‌وطنی" حل می‌کند، چنان که اسلام در آغاز، در دنیایی که اسیر تعصبات دینی و قومی بود، نغمه تازه‌ای دمید و نژادهای مختلف ایرانی، رومی، ترکی، حبشی و عربی را دور هم جمع کرد و از همین‌جا حکومت جهانی در دنیا پایه‌گذاری گردید و اگر آن روز این طرح به طور کامل پیاده نشد، برای این بود که افکار جهانیان برای تحمل حکومت توحید، آمادگی نداشت و لیکن چنان نیست که این وضع برای همیشه ادامه داشته باشد و لذا طبق قانون تکامل و به موجب آیات و روایات این آمادگی در آینده در جهان بشریت پیدا خواهد شد. به طور قطع جهان روزی را در پیش دارد که افکار مردم کاملاً بیدار می‌شود و از قوانین خودساخته و برنامه و مرام‌های گوناگون و زمام‌داران طاغوتی خویش، مأیوس می‌گردند و چاره دردها و مشکلات لاینحل و پیچیده خود را از مکتب انبیا می‌جویند. خداوند کریم در قرآن مجید با وعده صریح جهانی شدن دین اسلام را اعلام می‌دارد:
هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ
[۲]. - منظور از "هدایت"، ادله روشن و براهین آشکاری است که در دین اسلام وجود دارد و در دسترس همگان می‌باشد و مراد از "دین حق" آیین الهی است که اصول و فروعش حق و متکی به تاریخ و دلایل روشنی است که دوست و دشمن ناگزیرند بدان اعتراف کنند و چنین آیین و مذهبی باید سرانجام بر کلیه آیین‌ها پیروز گردد.
- برخی از مفسران گمان کرده‌اند که منظور از لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ [۳] تنها غلبه منطق اسلام است و می‌گویند این مطلب تحقق یافته است، زیرا اسلام از نظر منطق استدلال قابل مقایسه با آیین‌های دیگر نیست و بر همه آنها پیروز است و با دقت در آیات کریمه قرآن و به کار بردن کلمه «یظهره» چنین به دست می‌آید که منظور تنها غلبه استدلال نیست، بلکه غلبه ظاهری و پیروزی خارجی نیز داخل در مفهوم این کلمه می‌باشد. علاوه بر آن چه را که محرک و نیروبخش است و جامعه مسلمین را بیشتر به مکتب و آیین خود امیدوار می‌کند همان پیروزی خارجی و غلبه عینی است. و چون آیه در مقام تشویق مسلمین و تقویت ارتباط ایشان با خدا و رسول الله(ص) و اعطای نیرو در مقابل دشمنان است اراده پیروزی خارجی به هدف نهایی نزدیک‌تر است»[۴].
|}
منبع‌شناسی جامع مهدویت
پانویس
- ↑ رضوانی، علی اصغر، موعودشناسی و پاسخ به شبهات، ص۷۳، ۷۴.
- ↑ «اوست که پیامبرش را با رهنمود و دین راستین فرستاد تا آن را بر همه دین‌ها برتری دهد اگر چه مشرکان نپسندند» سوره توبه، آیه ۳۳.
- ↑ سوره توبه، آیه ۳۳.
- ↑ عبدی‌پور، حسن، نقش اجتماعی انتظار، ص 25-27.