آزادی تشریعی در فقه سیاسی

مقدمه

آزادی تشریعی به معنای آن است که هیچ کس حق ندارد دیگری را بنده و مطیع خود سازد و اراده و عمل او را مالک گشته و خواسته‌های خود را بر خلاف میل و رغبتش بر او تحمیل کند، در این نگرش و نظام تشریع، همه افراد بشر بدون استثنا از حقوق مساوی برخوردارند و به حکم شرع و قانون، انسان از اراده دیگران در تصمیم‌گیری‌ها و قانون‌گذاری‌ها آزاد است: ﴿وَلَا يَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضًا أَرْبَابًا مِنْ دُونِ اللَّهِ﴾^[۱]. لذا گفته می‌شود آزادی، یعنی رهاشدن از بردگی و اطاعت غیر خدا^[۲].^[۳]

پرسش مستقیم

آزادی تشریعی به چه معناست؟ (پرسش)

منابع

سیدباقری، سید کاظم، عدالت سیاسی در قرآن کریم

پانویس

↑ «بگو: ای اهل کتاب! بیایید بر کلمه‌ای که میان ما و شما برابر است هم‌داستان شویم که: جز خداوند را نپرستیم و چیزی را شریک او ندانیم و یکی از ما، دیگری را به جای خداوند، به خدایی نگیرد پس اگر روی گرداندند بگویید: گواه باشید که ما مسلمانیم» سوره آل عمران، آیه ۶۴.
↑ عبدالله جوادی آملی، فلسفه حقوق بشر، ص۱۸۹-۱۹۰.
↑ سیدباقری، سید کاظم، عدالت سیاسی در قرآن کریم، ص ۸۲.

[1] «بگو: ای اهل کتاب! بیایید بر کلمه‌ای که میان ما و شما برابر است هم‌داستان شویم که: جز خداوند را نپرستیم و چیزی را شریک او ندانیم و یکی از ما، دیگری را به جای خداوند، به خدایی نگیرد پس اگر روی گرداندند بگویید: گواه باشید که ما مسلمانیم» سوره آل عمران، آیه ۶۴.

[2] عبدالله جوادی آملی، فلسفه حقوق بشر، ص۱۸۹-۱۹۰.

[3] سیدباقری، سید کاظم، عدالت سیاسی در قرآن کریم، ص ۸۲.

[۱]

[۲]

[۳]