جعفر بن زیاد احمر کوفی
آشنایی اجمالی
ابو عبدالله جعفر بن زیاد احمر، از موالیان مزاحم بن زفر از طایفه تیم الرباب و از ساکنان کوفه بوده است.
وی از سران شیعه در خراسان است و به علت داشتن عقیده تشیع، مورد آزار و اذیت منصور خلیفه عباسی قرار گرفت. به دستور منصور او را در خراسان دستگیر کردند و با حالت توهین‌آمیزی به بغداد آورده، و مدت زیادی در یک زندان زیرزمین حبس کردند[۱].
وقتی جعفر در کوفه بود، به منصور اعتراض می‌کرد و حتی در مسائل اجتماعی شرکت نمی‌کرد.
خود می‌گوید: «تا وقتی که عیسی بن موسی یکی از سرداران دستگاه خلافت عباسی و فرمانروای او در کوفه، والی کوفه شده است، در نماز جمعه شرکت نکرده‌ام».
جعفر از اصحاب امام صادق(ع) است. علمای اهل سنت از جمله ذهبی و ابن حجر شیعه بودن او را گوشزد کرده‌اند. در عین حال او را صدوق و موثق دانسته‌اند و صاحب اعیان الشیعه او را فردی راستگو می‌داند[۲].
جعفر احادیث زیادی از امام صادق(ع) و دیگر یارانش، از جمله احادیثی در منزلت حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه زهرا(س) با چند واسطه از پیامبر نقل می‌کند. او از راویان واقع، «یوم الرحبه» است که طبق این روایت علی(ع) پس از رسیدن به خلافت، گروه زیادی از صحابه پیامبر(ص) را در صحن قصر گرد آورد و از آنان بر جریان غدیر خم گواهی خواست و شمار زیادی گواهی دادند[۳].
سرانجام، جعفر در دوران خلافت هارون الرشید، در سال ۱۶۵ یا ۱۶۷ در ۶۱ سالگی وفات یافت[۴].[۵]
منابع
پانویس
- ↑ تاریخ بغداد، ج۷، ص۱۵۰.
- ↑ اعیان الشیعه، ج۴، ص۱۰۷.
- ↑ الغدیر، ج۱، ص۷۷؛ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۲، ص۲۸۹.
- ↑ التاریخ الکبیر، ج۲، ص۱۹۲.
- ↑ قریشی، سید حسن، اصحاب ایرانی ائمه اطهار، ص 140-141.