احمد بن اسحاق بن عبدالله اشعری قمی در تاریخ اسلامی

آشنایی اجمالی

احمد بن اسحاق قمی از اصحاب امام جواد، امام هادی و امام حسن عسکری(ع) بود^[۱] وی به زیارت حضرت صاحب الزمان(ع) نیز شرفیاب شد. شیخ طوسی درباره او می‌نویسد: وی قمی، ثقه، جلیل القدر و از خواص ابومحمد(ع) بوده و صاحب الزمان(ع) را دیده است. او بزرگ قمی‌ها و نماینده آنان بود و دارای کتبی مانند: علل الصلاة است^[۲].

احمد بن اسحاق وکالت امام حسن عسکری(ع) را داشته و از سفرای آن حضرت به شمار می‌آمده است.

پس از شهادت آن حضرت نیز وکالت امام زمان(ع) را بر عهده داشت.

در خبری از احمد بن اسحاق آمده است که به محضر امام عسگری(ع) شرفیاب شد و از امام بعد از آن جناب پرسش کرد. امام عسکری فرزندش امام مهدی(ع) - که سه ساله بود - را به وی نشان داد و فرمود: اگر نزد خدای عزوجل و نزد ما گرامی نبودی، من این پسرم را به تو نشان نمی‌دادم. همانا او هم نام رسول خدا(ص) و هم کنیه اوست؛ او کسی است که زمین را از عدل و قسط پر خواهد کرد^[۳].

احمد بن اسحاق پس از شهادت امام عسکری(ع)، اموالی را که نزد خود داشت به بغداد می‌آورد تا به امام عصر(ع) تقدیم کند^[۴].

از سوی امام عصر(ع) نیز نامه‌ها و توقیعاتی برای او صادر می‌شد.

احمد بن اسحاق در زمانی که وکالت امام عسکری(ع) را در قم داشت، بنا به نوشته مؤلف تاریخ قم، حسین بن حسن بن جعفر بن محمد بن صادق در قم آشکارا میگساری می‌کرد. وقتی خواست به خانه احمد بن اسحاق برود. او حسین را به خانه خود راه نداد^[۵].

او در یکی از سفرهایی که از قم به بغداد رفته بود، اجازه رفتن به قم خواست و از ناحیه حضرت ولی عصر(ع) بدو رخصت داده شد ولی امام فرمود: وی به قم نمی‌رسد و در بین راه بیمار می‌شود و از دنیا می‌رود.

وی در بین راه از دنیا رفت و همان جا مدفون شد^[۶]. احتمالاً قبر او و احمد بن اسحاق رازی در سر پل ذهاب است.^[۷]

منابع

قریشی، سید حسن، اصحاب ایرانی ائمه اطهار

پانویس

↑ طوسی، رجال، ص۳۹۸ و ۴۲۷.
↑ طوسی، فهرست، ص۲۶.
↑ کمال الدین، ج۲ ص۳۸۴.
↑ کافی، ج۱، ص۵۱۷.
↑ تاریخ قم، ص، ۲۱۱؛ بحارالانوار، ج۵، ص۳۳۲.
↑ دلائل الامامه، ص۲۷۲.
↑ قریشی، سید حسن، اصحاب ایرانی ائمه اطهار، ص 323-325.

[1] طوسی، رجال، ص۳۹۸ و ۴۲۷.

[2] طوسی، فهرست، ص۲۶.

[3] کمال الدین، ج۲ ص۳۸۴.

[4] کافی، ج۱، ص۵۱۷.

[5] تاریخ قم، ص، ۲۱۱؛ بحارالانوار، ج۵، ص۳۳۲.

[6] دلائل الامامه، ص۲۷۲.

[7] قریشی، سید حسن، اصحاب ایرانی ائمه اطهار، ص 323-325.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]