احمد بن هلال کرخی در در معارف مهدویت

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

احمد بن هلال عبرتایی کرخی بغدادی از مدّعیان دروغین نیابت در دوران نایب دوم بوده است. وی در سال ۱۸۰ ه‍‌. ق در "عبرتا" که روستایی بزرگ و از نواحی نهروان بغداد است متولد شد و در سال ۲۶۷ ه‍‌. ق از دنیا رفت[۱]. گفته شده است وی از یاران حضرت هادی (ع) یا امام عسکری (ع) بود. وی مشهور به غلو و مورد لعن و نفرین ابدی است[۲].

نخست از افراد مورد اطمینان حضرت عسکری (ع) و از اصحاب ویژه و روایت ‏کننده از امامان معصوم (ع) بود. ۵۴ بار به زیارت خانه خدا رفت که بیست بار آن با پای پیاده بود، امّا دچار کژی شد؛ به گونه‏ای که حضرت عسکری (ع) او را بسیار نکوهش کرد و درباره‏‌اش فرمود: "از این صوفی ریاکار و بازیگر پروا کنید"[۳].

برخی نیز این جمله را در نکوهش او، از جانب حضرت مهدی (ع) دانسته‌‏اند که در هرحال نشانگر پلیدی و گمراهی این مرد است. او تا زمان نیابت محمد بن عثمان زیست و با سماجت بسیار، سفارت آن جناب را انکار کرد. از حضرت مهدی (ع) درباره لعن و نفرین بر او و لزوم بیزاری از کارهایش توقیعی صادر شد[۴].

بیشتر کتاب‌‏های رجالی، به او لقب "عبرتایی" داده‏‌اند[۵]. شیخ طوسی در کتاب "الغیبة" وی را "کرخی" نامگذاری کرده و به او "بغدادی" نیز گفته شده است.

احمد بن هلال تا آخر سفارت نایب نخست، دچار کژی نشده بود؛ ولی پس از وفات عثمان بن سعید، در نایب دوم شک کرد و نیابت او را نپذیرفت[۶].

شیعیان هم پس از برکناری، او را نفرین شده دانسته و از وی دوری جستند. پس از مرگ وی، توقیعی از ولی عصر (ع) صادر شد: خداوند سبحانه و تعالی از فرزند هلال نگذرد که بدون هماهنگی و خشنودی ما، در کار ما مداخله و فقط به میل خود عمل می‌‏کرد، تا آن‏که پروردگار، با نفرین ما زندگی‏اش را به انجام رساند. ما در زمان زندگی‌‏اش نیز انحرافش را به شیعیان خاص خود گوشزد کردیم. این را به هرکس که درباره او می‏‌پرسد، برسانید. هیچ یک از شیعیان ما معذور نیست در آنچه افراد مورد اعتماد از ما نقل می‌‏کنند، تردید کند؛ زیرا می‌‏دانند ما اسرار خود را با آنان می‏‌گوییم.

آن حضرت در توقیعی دیگر فرمود: ابن هلال، ایمان خود را پایدار نداشت و با آن‏که مدت طولانی خدمت کرد، به دست خود ایمانش را به کفر دگرگون ساخت و خدا نیز او را کیفر داد[۷].[۸]

پرسش مستقیم

پرسش‌های وابسته

منابع

پانویس

  1. فهرست، ص ۵۰؛ رجال نجاشى، ج ۱، ص ۲۱۸
  2. ر.ک: احمد بن علی نجاشی، رجال النجاشی، ص ۸۲، رقم ۱۹۹.
  3. «احْذَرُوا الصُّوفِيَ‏ الْمُتَصَنِّع‏‏»؛ محمد بن عمر کشی، رجال الکشی، ص ۵۳۵، ش ۱۰۲۰.
  4. شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۵۳.
  5. ابن داوود حلی، رجال ابن داوود، ص ۴۲۵؛ شیخ طوسی، رجال الطوسی، ص ۳۸۴؛ علامه حلی، رجال العلامه، ص ۲۰۲.
  6. سید محمد صدر، تاریخ الغیبة الصغری، ص ۵۰۲.
  7. محمد بن عمر کشی، رجال الکشی، ص ۵۳۶؛ ر. ک: شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۳۵۳.
  8. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۳۹ ـ ۴۰؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۷.