امام‌شناسی ج۸ (کتاب)
| امام‌شناسی ج۸ غدیر: ۳. تفسیر آیه اکمال دین - غصب خلافت | |
|---|---|
 | |
| از مجموعه | امام‌شناسی ۳ |
| زبان | فارسی |
| نویسنده | سید محمد حسین حسینی طهرانی |
| مذهب | شیعه |
| ناشر | انتشارات مؤسسه ترجمه و نشر دوره علوم و معارف اسلامی |
| محل نشر | مشهد، ایران |
| سال نشر | ۱۳۷۸ ش |
| تعداد صفحه | ۲۷۶
|
| شابک | ۹۷۸۹۶۴۶۵۳۳۵۸۵ |
امام‌شناسی ج۸ (غدیر: ۳. تفسیر آیه اکمال دین - غصب خلافت)، جلد هشتم از مجموعهٔ هجده جلدی امام‌شناسی است که شامل مباحث تفسیری، فلسفی، روایی، تاریخی و اجتماعی پیرامون مسائل کلی امامت و ولایت می‌باشد. این کتاب اثر سید محمد حسین حسینی طهرانی است و انتشارات مؤسسه ترجمه و نشر دوره علوم و معارف اسلامی انتشار آن را به عهده داشته است.[۱]
دربارهٔ کتاب
در این مورد، اطلاعاتی در دست نیست.
فهرست کتاب
درس صد و ششم تا صد و نهم: در تفسیر آیه 
الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الإِسْلامَ دِينًا
- روایات ابن‌شهر آشوب درباره آیه:
الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ
؛ - اشعار طاهر و حمیری درباره آیه: الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ؛
- روایات شواهدالتنزیل درباره آیه: الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ؛
- روایات خطیب بغدادی و ابن‌عساکر و ابن‌مردویه درباره آیه اکمال دین؛
- روایات ابن‌مغازلی و حمّوئی درباره اکمال دین و اتمام نعمت؛
- روایات سبط ابن‌جوزی و سید رضی درباره آیه اکمال دین و اتمام نعمت؛
- مردم به چهار چیز عمل کرده‌اند، و ولایت را ترک گفته‌اند؛
- عامّه غالبا می‌گویند: آیه اکمال دین در روز عرفه نازل شده است؛
- عدم نزول آیه الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ در روز عرفه؛
- بیان تفصیلی در آیه: الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ؛
- مراد از الْيَوْم در آیه مبارکه، چه روزی بوده است؟
- استفاده معنای یوم از خود آیهٔ: الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ؛
- مراد از خشیت از خدا، ترس در مقام ولایت است؛
- فرق معنای کمال و تمام، در کمال دین و تمام نعمت؛
- مراد از نعمت، ولایت است؛
- آیه اکمال دین از مصادیق آیه وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنكُمْ است؛
- مراد از یوم در آیه: الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ روز غدیر است؛
- ممکن است نزول آیه اکمال دین در روز عرفه، و تبلیغش در روز غدیر است؛
- گفتار یهود که: اگر آیه اکمال دین بر ما نازل می‌شد آن روز را عید می‌گرفتیم؛
- کمال دین و تمام نعمت، زوال پذیرفتنی نیست؛
- ردّ بر شیخان که گفنه‌اند: کمال دین، مستلزم نقصان دین است؛
- وقوع آیه اکمال دین، در بین آیات محرّمات طعام عجیب است؛
- آیه اکمال دین و اتمام نعمت، دارای مفاد و محتوای مستقل است؛
- قصیده ملّا علی خوئی در وصف امیرالمؤمنین S؛
- ابیات ابوبکر ابن‌قُرَیعه در اینکه مصائب حضرت سیدالشهداء S به آن حضرت در روز سقیفه رسید.
درس صد و دهم تا صد و پانزدهم: پیشی گرفتن از حکم خدا و رسول خدا a، عین عقب افتادگی است
- ابیات ابن‌حمّاد عَبدی، درعدم جواز انتخاب امام؛
- گفتگوی شیعی با سنّی در لزوم خلافت؛
- مطالب وارده در مناقب ابن‌شهر آشوب راجع به تهنیت شیخین؛
- ابیات سید حمیری، در تهنیت شیخین؛
- روایات وارده در عدم تمکین شیوخ قریش به ولایت؛
- سخن مخالفان ولایت در زمان رسول خدا a؛
- تفسیر آیاتی از قرآن، درباره امیرالمؤمنین S؛
- ابیات بشنوی در گفتار مخالفان که امامت را به علی نمیدهیم؛
- در قیامت، سوسمار امام کسانیست که از علی بن ابی طالب منحرف شده‌اند؛
- تهنیت عمر و ابوبکر و اقرار به ولایت علی بن ابی طالب S؛
- اعیان از علماء عامّه که تهنیت شیخین را ذکر کرده‌اند؛
- گفتار صاحب تفسیر المنار که عامّه ولایت را دارند؛
- رأی‌گیری مخفیانه در سقیفه با خدعه همراه بوده، و از نظر ظاهر هم باطل است؛
- امیرالمؤمنین S را به جرم جوانی کنار زدند؛
- ردّ اشکال جوان بودن علی S؛
- نصّ رسول‌الله بر امیر مؤمنان بودن علی بن ابی طالب S؛
- امیرالمؤمنین لقب خاص علی بن ابی طالب است؛
- ایراد بریده اسلَمی درباره خلافت بر ابوبکر؛
- هر امّتی، امور خود را به غیر اعلم بسپارد رو به پستی می‌رود؛
- امیرالمؤمنین S همچون رسول خدا عاشق هدایت مردم بود؛
- پیغمبر اکرم a حریص بر هدایت مردم بود؛
- خطبه امیرالمؤمنین S پس از رحلت رسول خدا در پاسخ عباس و ابوسفیان؛
- خطبه شقشقیه امیرالمؤمنین S در زمان خلافت خویش؛
- گفتار عمر در سقیفه بنی ساعده، در لزوم جمع بین نبوت و خلافت در بیت واحد؛
- گفتار ابوبکر که: نبوت و خلافت، در یک خاندان جمع نمی‌شوند؛
- پاسخ قاطع ابن‌عباس به عمر در عدم جمع بین نبوت و خلافت؛
- مقصود عمر از نسبت هذیان به رسول خدا، هیاهو و جنجال بود؛
- اعتراف نمودن عمر به احقّ بودن امیرالمؤمنین S برای خلافت؛
- خلفای انتخابی بعد از رسول خدا در دادگاه تاریخ محکومند؛
- خطب امیرالمؤمنین S، در لزوم خلافت در وجود مبارک خود؛
- حکم عقل به بطلان لزوم عدم جمع بین نبوت و خلافت در یک خاندان؛
- قیام اجماع بر عدم تنافی بین نبوت و خلافت در خاندان واحد؛
- انفکاک نبوت از خلافت و امارت، انفکاک نبوت از سیاست است؛
- تفکیک دین از سیاست، خلاف ضرورت اسلام است؛
- لفظ روحانی و روحانیّت در اسلام نیست، و از اصطلاحات نصاری است؛
- داستان ابوبکر و کیفیّت بیعت گرفتن و کنار زدن امیرالمؤمنین S؛
- دیدار ابوبکر و عمر از عباس، و وعدهٔ او را به نصیبی از خلافت؛
- خارج کردن متحصّنین را از بیت فاطمه (س).
درس یک‌صد و شانزدهم و یک‌صد و هفدهم: علی بن ابی طالب امیرالمؤمنین S میزان سنجشِ نیکیها و زشتیهاست
- روایات وارده از خاصّه و عامّه در امتحان مردم به ولایت؛
- در تفسیر أَحَسِبَ النَّاسُ أَن يُتْرَكُوا أَن يَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لا يُفْتَنُونَ به امتحان درباره امیرالمؤمنین S؛
- قیام اصحاب گرامی رسول خدا در مسجد رسول‌الله و احتجاج با ابوبکر؛
- احتجاج خالد بن سعید بن عاص بر ابوبکر به سوابق امیرالمؤمنین S؛
- احتجاج ابوذر غفاری در مسجد رسول‌الله با ابوبکر و همکارانش؛
- احتجاج سلمان فارسی و مقداد بن اسود در مسجد با ابوبکر؛
- احتجاج عمار یاسر و قیس بن سعد بن عباده در مسجد با ابوبکر؛
- احتجاج خُزَیمَه و اُبَیّ بن کعب و سهل بن حنیف در مسجد با ابوبکر؛
- احتجاج ابن‌تَیهان و ابوایّوب انصاری در مسجد با ابوبکر؛
- عدم اذن قیام به شمشیر بعد از رحلت رسول خدا a؛
- دوازده نفر از اعاظم مهاجرین و انصار که در مسجد بر ابوبکر انکار کردند؛
- از روز اول خلافت ابوبکر حزب علی او را غاصب خواندند؛
- گفتار ابن‌خلدون در مبدأ دولت شیعه به مجرد رحلت رسول خدا a؛
- گفتار مسعودی در جانب‌داری اعیان شیعه از امیرالمؤمنین S؛
- عمر و ابوبکر در تحت پرچم اسامه بودند و اسامه امیر آنان بود؛
- اعتراض اسامه بن زید و ابوقحافه به فرزندش ابوبکر در خلافت.
درس یک‌صد و هجدهم تا یک‌صد و بیستم: در مدینه فاضله، باید برای ریاست امیرالمؤمنین S تلاش کنند
- واگذاری امور را به شخص عالم‌تر و بصیر‌تر و بی‌هواتر، از لوازم است؛
- عمر بدعت‌های خود را رنگ و صبغه دینی داد؛
- عمر نقشه شوری را طوری تنظیم کرد که خلافت به عثمان برسد؛
- با شرایطی که عمر قرار داده بود، هیچگاه خلافت به امیرالمؤمنین نمی‌رسید؛
- در زمان حیات عمر، مشخص بود که عثمان خلیفه اوست؛
- عمر بنی‌امیه را در برابر بنی‌هاشم تقویت می‌کرد؛
- معاویه برای تقویت عثمان، جداً اسلام و مهاجرین را بیم می‌دهد؛
- عمر اسلام راستین را فدای عزّت عرب کرد؛
- عمر طاقت امارت امیرالمؤمنین S را ندارد؛
- نقشه شوری و عدم خلافت امیرالمؤمنین S از قبل مطرح بود؛
- شورایی که زیر نظر خود عمر پا گیرد، شوری نیست، عین استبداد است؛
- گفتگوی معاویه با زیاد بن حصین درباره اختلاف مسلمین؛
- گفتار غزّالی درباره غدیر و انحراف خلفای انتخابی؛
- کسانی که از اعاظم شیعه و بزرگان عامّه سرّالعالَمَین را از غزّالی می‌دانند؛
- امیرالمؤمنین S سنّت شیخین را ردّ می‌کند؛
- امتناع مرد خُثعَمِیّ از بیعت با امیرالمؤمنین مگر با شرط سنّت شیخین؛
- نامه ده نفر از اصحاب رسول خدا به عثمان درباره تجاوزهای او؛
- زدن و پاره کردن عثمان و دستیارانش، شکم عمار یاسر را؛
- خطبه امیرالمؤمنین S در تغییر سنّت‌های خلاف؛
- معاویه گوید: تا نام محمّد را از بالای مأذنه‌ها پایین نیاورم و دفن نکنم از پای نمی‌نشینم؛
- معاویه نبوت رسول‌الله a را به سلطنت تبدیل کرد؛
- قیام عملی سیدالشهداء و قیام علمی حضرت صادق S به فریاد اسلام رسید.[۱]
دربارهٔ پدیدآورنده
کتاب‌های وابسته
- اصل مجموعه؛
- امام‌شناسی ج۱ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۲ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۳ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۴ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۵ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۶ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۷ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۹ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۱۰ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۱۱ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۱۲ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۱۳ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۱۴ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۱۵ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۱۶ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۱۷ (کتاب)؛
- امام‌شناسی ج۱۸ (کتاب).