امام مهدی در قیام خود با چه گروه‌هایی به شدت برخورد می‌کند؟ (پرسش)

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
امام مهدی در قیام خود با چه گروه‌هایی به شدت برخورد می‌کند؟
موضوع اصلیبانک جامع پرسش و پاسخ مهدویت
مدخل اصلیمهدویت
تعداد پاسخ۱ پاسخ

امام مهدی در قیام خود با چه گروه‌هایی به شدت برخورد می‌کند؟ یکی از پرسش‌های مرتبط به بحث مهدویت است که می‌توان با عبارت‌های متفاوتی مطرح کرد. برای بررسی جامع این سؤال و دیگر سؤال‌های مرتبط، یا هر مطلب وابسته دیگری، به مدخل اصلی مهدویت مراجعه شود.

پاسخ نخست

محمد باقری‌زاده اشعری

آقای محمد باقری‌زاده اشعری، در کتاب «از امام مهدی بیشتر بدانیم» در این‌باره گفته است:

«امام مهدی (ع) در قیام خود با سه گروه، قاطعانه برخورد می‌کند:

۱. مستکبران؛ امام باقر (ع) می‌فرماید: "چهار سنت از چهار پیامبر در صاحب این امر (قیام) است: سنتی از موسی (ع)، سنتی از عیسی (ع)، سنتی از یوسف (ع)، سنتی از محمد (ص). از موسی، بیمناکی و مراقب [همیشگی در برابر دشمن]، از یوسف، در بند [ناشناخته] بودن، از عیسی، این که گفته می‌شود: مرده است، در حالی که نمرده است، و از محمد شمشیر [و قیام مسلحانه]"[۱].

در حدیثی طولانی آمده است که امام باقر (ع) فرمود: "هر کس توبه کند، خداوند به او روی می‌آورد و هر کس ظاهرسازی و دورویی کند، خدا او را [از رحمتش] دور می‌کند و هر کس آشکارا مخالفت کند، خونش را می‌ریزد... سوگند به آن که جانم به دست اوست، آنها را سر می‌برد، همان گونه که قصاب، گوسفندش را سر می‌برد (و با دستش به گلویش اشاره نمود). امام باقر (ع) سپس در جواب راوی که گفت: "آنان می‌گویند: هنگامی که قیام کند، کارها برایش درست می‌شود و به اندازه پیمانه حجامتی هم خون نمی‌ریزد"، فرمود: سوگند به آن که جانم به دست اوست، هرگز چنین نیست، تا ما و شما عرقمان در آید (به پیشانی‌اش اشاره کرد) و خونمان ریخته شود"[۲].

همچنین در حدیثی دیگر، امام باقر (ع) می‌فرماید: "صاحب این امر (قیام)، جزیه نمی‌پذیرد... به خدا سوگند، می‌جنگند تا خدا یگانه شمرده شود و چیزی را همتای او نگیرند و تا آن جا که پیرزن ناتوان، آهنگ رفتن از شرق به غرب می‌کند و کسی او را باز نمی‌دارد و خداوند، بذرهای [نهفته در] زمین را بیرون می‌آورد و بارانِ آسمان را فرو می‌فرستد و مردم، مالیاتی را که بر عهده‌شان است، به مهدی (ع) می‌دهند و خدا بر شیعیان ما گشایش می‌هد، چندان که اگر سعادت الهی آنان را در نیابد، طغیان می‌کنند و در همان حال که صاحب این امر، برخی حکم‌ها را صادر می‌کند سخن از برخی سنت‌ها می‌گوید، گروهی از مسجد [و پایگاه دینی] خروج می‌کنند و قصد شوریدن بر او دارند که او به یارانش می‌فرماید: "بروید و در بازارچه خرمافروشان[۳] به آنها برسید". آنان نیز می‌روند و شورشیان را به بند کشیده، نزد ایشان می‌آورند تا فرمان کشتن آنها را بدهد و این، آخرین گروه شورشگر است که بر قائم خاندان محمد خروج می‌کند"[۴].

۲. مدعیان دروغین تشیع و محبت اهل بیت (ع)؛ امام صادق (ع) می‌فرماید: "اگر قائم ما قیام کند، از دروغگویان شیعه آغاز می‌کند و آنها را می‌کشد"[۵].

امام صادق (ع) فرمود: "زمین باقی نمی‌ماند، جز آن که عالِمی از ما در آن هست که حق را از باطل باز می‌شناسد.تقیه بِدان جهت وضع شد که خون، حفظ شود. پس چون تقیه به خونریزی بینجامد، دیگر روا نیست، و به خدا سوگند، اگر دعوت می‌شدید تا ما را یاری دهید، می‌گفتید: "ما کاری نمی‌کنیم. ما تقیه می‌کنیم" و تقیه از پدران و مادرانتان برایتان محبوب‌تر بود و اگر قائم قیام کند، به درخواست یاری از شما نیاز ندارد و حد الهی را در بسیاری از منافقان شما جاری می‌کند"[۶].

۳. فنته‌گران؛ از امام باقر (ع) نقل شده است که در بیان معنای این سخن خداوند: "با آنان بجنگید تا فتنه‌ای نماند و دین، جملگی از آنِ خداوند باشد"[۷] فرمود: "تأویل این آیه، هنوز نیامده است. پیامبر خدا (ص) اجازه[ی نجنگیدن] به یارانش داد: زیرا خود و آنها به آن نیاز داشتند و اگر تأویل آن فرا رسیده بود، از آنها نمی‌پذیرفت [که نجنگند]؛ اما آنان (دشمنان خونخوار مهدی (ع)) کشته می‌شوند تا خداوند، یکتا شمرده شود و شرکی در میان نباشد"[۸].

امام علی (ع) می‌فرماید: "خداوند، گره فتنه‌ها را با مردی از ما می‌گشاید که فتنه‌گران را خوار می‌دارد و جز با زبان شمشیر با آنان سخن نمی‌گوید: شمشیر را هشت ماه بر دوشش می‌نهد و آنان را می‌کشد، تا آن جا که می‌گویند: به خدا سوگند، این از فرزندان فاطمه نیست. اگر از فرزندان او بود، به ما رحم می‌کرد! خداوند، و را بر ضد عباسیان و امویان برمی‌انگیزد[۹][۱۰]»[۱۱].

پانویس

  1. کمال الدین، ص ۳۲۶، ح ۶.
  2. نعمانی، الغیبة، ص ۲۸۳، ح ۱.
  3. بازارچه خرمافروشان، جایی نزدیک به مسجد کوفه است.
  4. تفسیر العیاشی، ج ۲، ص ۵۶، ح ۴۹.
  5. رجال الکشی: ج ۲، ص ۵۸۹، ح ۵۳۳.
  6. تهذیب الأحکام، ج ۶، ص ۱۷۶، ح ۳۳۵.
  7. انفال، آیه ۳۹.
  8. الکافی، ج ۸، ص ۲۰۱، ح ۲۴۳.
  9. الفتن، ج ۱، ص ۳۵۰، ح ۱۰۱۱.
  10. ر.ک: محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی، ج ۹، ص ۷۹–۹۱.
  11. باقری‌زاده اشعری، محمد، از امام مهدی بیشتر بدانیم، ص۱۲۵-۱۲۸.