انصاف در معارف و سیره رضوی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

رفتار همراه با عدالت و خیرخواهی. انصاف در لغت به معنای دادن نصفی از شیء به دیگری است[۱]. مُنصف هر خیری را که برای خود می‌پسندد برای دیگران پسندیده و هر ضرری که برای خود نمی‌پسندد برای دیگران هم نمی‌پسندد[۲]. گرچه واژه انصاف در قرآن به کار نرفته است اما در روایت‌های اسلامی و فرهنگ شیعه، به عنوان یک اصل عملی مورد توجه و اهمیت بسیاری قرار گرفته و ضمن بیان ماهیت و مصادیق آن، افراد را به انجام آن ترغیب کرده است.

امام رضا (ع) یکی از ویژگی‌های ائمه‌(ع) را، میانه‌روی و انصاف معرفی می‌کند[۳]. در حدیثی از امام رضا (ع) آمده است که شخصی خدمت پیامبر (ص) رسید و از ایشان خواست که چیزی به او یاد دهد تا فاصله او تا بهشت کم شود، پیامبر اکرم (ص) فرمود: «خشم و غضب را رها کن، از مردم چیزی مخواه و در پایان فرمود: هر خیری را که برای خود می‌خواهی برای دیگران هم بخواه (انصاف)»[۴]. امام رضا (ع) در مناظره و احتجاج، ضمن رعایت انصاف، شخص مقابل را نیز به این کار دعوت می‌نمود. عمران صابی بعد از این که امام رضا (ع) دیگران را به پرسش دعوت نمود، برخاست و گفت: «ای عالم مردم! اگر شما (مردم را) دعوت به پرسش نکرده بودی، من اقدام به پرسش نمی‌کردم». حضرت فرمود: «اگر در بین جمعیت عمران صابی حاضر باشد، حتماً تو هستی، گفت: بله خودم هستم. آن‌گاه حضرت رضا (ع) یکی از مهم‌ترین شرایط مناظره را بیان کرد و فرمود: «ای عمران! بپرس ولی انصاف را از دست مده و از سخن باطل و فاسد و منحرف از حق بپرهیز»[۵].

گرچه رعایت انصاف کار دشواری است[۶] اما آثار و برکات فراوانی در روایت‌ها برای انصاف ذکر شده است که از جمله: رفع عذاب و خشم الهی از جامعه[۷]، اصلاح امور جامعه، رفع اختلاف در بین مردم، ایجاد محبت در دل‌ها[۸]، افزایش روزی و خردمندی و تاخیر مرگ است[۹][۱۰]

منابع

پانویس

  1. الفروق فی اللغة، ص۲۲۸.
  2. زیبایی‌های اخلاق، ص۳۸۲.
  3. بحار الأنوار، ج۹۹، ص۱۸۷.
  4. الأمالی، طوسی، ص۵۰۸.
  5. عیون أخبار الرضا (ع)، ج۱، ص۱۶۸.
  6. الکافی، ج۲، ص۱۴۵.
  7. مکارم الأخلاق، ص۴۵۷.
  8. غرر الحکم، ص۸۸، ص۶۰.
  9. أعلام الدین، ص۲۶۵.
  10. وحدتی شبیری، سید محمد رضا، مقاله «انصاف»، دانشنامه امام رضا ج۲ ص ۶۰۷.