همچنانکه منتظران، در دوران انتظار، پیوسته خود را در محضر امام خویش میبینند و اعمال و رفتارشان را محاسبه میکنند و با امیدفرج و گشایش او، ایمان خود را محکم میکنند؛ امام زمان(ع) نیز که نیات قلبیشیعیان بر او پوشیده نیست و همواره از تلاشها و اعمال و رفتار آنان آگاهی دارد[۱]، یاد منتظرانش را از خاطر نمیبرد و از شیعیان به آنان مهربانتر و دلسوزتر است[۲] و همواره نظر لطف و عنایت خود را شامل حال آنان میکند؛ چنانکه میفرماید: «ما در رسیدگی و سرپرستی شما کوتاهی و اهمال نکردهایم و یاد شما را از خاطر نبردهایم»[۳].[۴]
دستگیری گمشدگان: حضرت در مواقع بیشماری به فریاد برخی از دوستداران واقعی رسیده و آنها را به منزل رساندهاند[۱۶].[۱۷]
نصب نوّاب عام و تأییدات آنها: امام مهدی(ع) فرمودند: «در مسائلی که پیش میآید و حوادثی که برای شما ایجاد میشود به (علمائی که) سخنان ما را روایت و نقل میکنند رجوع کنید که آنان حجت ما بر شمایند و ما حجت خدا بر آنان»[۱۸] یعنی امام عصر(ع) در دوران غیبت برای خود نائبانی را تعیین فرمودهاند تا رهبری دینی و معنویشیعیان را به عهده بگیرند، آن حضرت همواره در این دوران، نائبانش را تأیید و یاری میکنند، چنانکه به شیخ مفید چنین فرمود: «بر شما فتوی دادن است و بر ماست که نگذاریم شما در خطا واقع شوید»[۱۹]؛ همچنین به مرحوم سید ابوالحسن اصفهانی چنین نوشتند: «خودت را در دسترس مردم قرار ده، محل نشستنت را در دهلیز (دالان) خانهات انتخاب کن تا مردم سریع و آسان با تو ارتباط داشته باشند و حاجتهای مردم را برآور، ما یاریت میکنیم»[۲۰].[۲۱]
نصیحت و تذکر: حضرت در زمانهای مختلف، متناسب با حال افراد، به منتظران ظهورش نصیحتهای لازم را کردهاند، چنانکه در توقیع مبارکی به شیخ مفید آمده است: «پس هر یک از شما باید آنچه را که موجب دوستی ما میشود پیشه خود سازید و از هر آنچه که موجب خشم و ناخشنودی ما میگردد دوری گزینید؛ زیرا فرمان ما به یک باره و ناگهانی فرا میرسد و در آن زمان توبه و بازگشت برای کسی سودی ندارد و پشیمانی از گناه کسی را از کیفر ما نجات نمیبخشد»[۲۲].[۲۳]
بنابراین شیعیان، تا زمانی که ولایت امام خویش را میپذیرند، عنایتامام عصر(ع) همواره شامل حال آنها میشود، چنانکه حضرت فرمود: «ما شما را بیسرپرست رها نمیکنیم و یاد شما را فراموش نمیکنیم (به یاد شما هستیم) و اگر غیر از این بود، بر شما رنج و سختی و بلا نازل میشد و دشمنان، شما را بیچاره میکردند»[۲۶].
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل میشوید:
↑«فَإِنَّا نُحِیطُ عِلْماً بِأَنْبَائِکُمْ وَ لَا یَعْزُبُ عَنَّا شَیْءٌ مِنْ أَخْبَارِکُمْ»؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۷۵.
↑«وَ اللَّهِ أَنَا أَرْحَمُ بِکُمْ مِنْکُمْ بِأَنْفُسِکُمْ»؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۴۷، ص ۳۴۳.
↑«إِنَّا غَیْرُ مُهْمِلِینَ لِمُرَاعَاتِکُمْ وَ لَا نَاسِینَ لِذِکْرِکُمْ»؛ طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج، ج ۲، ص ۵۹۸.
↑ر.ک. مهدویفرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار، ص۱۸۴-۱۹۷؛ موسوی نسب، سید جعفر، دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ص۳۳۰، ۳۳۱.
↑باقی اصفهانی، محمدرضا، عنایات مهدی(ع) به علماء و طلاب، ص ۱۵ - ۲۸.
↑ر.ک. مهدویفرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار، ص۱۸۴-۱۹۷؛ موسوی نسب، سید جعفر، دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ص۳۳۰، ۳۳۱.
↑باقی اصفهانی، محمدرضا، عنایات مهدی(ع) به علماء و طلاب، ص ۱۷۷ - ۱۹۴، نوری، میرزا حسین، النجم الثاقب فصل۷، ص؟؟؟
↑ر.ک. مهدویفرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار، ص۱۸۴-۱۹۷؛ موسوی نسب، سید جعفر، دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ص۳۳۰، ۳۳۱.
↑باقی اصفهانی، محمدرضا، عنایات حضرت مهدی(ع) به علماء و طلاب، ص ۴۱۳ - ۴۳۸؛ موسوی اصفهانی، سید محمد تقی، مکیال المکارم، ج ۱، ص ۳۳۲ ـ ۳۳۵؛ نوری، میرزا حسین، النجم الثاقب،فصل هفتم، ص؟؟؟
↑ر.ک. مهدویفرد، میرزا عباس، فلسفه انتظار، ص۱۸۴-۱۹۷؛ موسوی نسب، سید جعفر، دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ص۳۳۰، ۳۳۱.