بحث:انطاکیه
انطاکیه در فرهنگنامه آخرالزمان
انطاکیه شهری در جنوب ترکیه کنونی است و برای مسیحیان شهری مقدس محسوب میشود و غار اصحاب کهف در کوهی در کنار این شهر قرار دارد. حضرت مهدی (ع) «تابوت سکینه» را از غاری در انطاکیه خارج میکند[۱]. این تابوت، همان تابوت سکینه است که در قرآن از آن یاد شده است. خداوند میفرماید: ﴿وَقَالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ إِنَّ آيَةَ مُلْكِهِ أَنْ يَأْتِيَكُمُ التَّابُوتُ فِيهِ سَكِينَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَبَقِيَّةٌ مِمَّا تَرَكَ آلُ مُوسَى وَآلُ هَارُونَ تَحْمِلُهُ الْمَلَائِكَةُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ﴾[۲].
حضرت مهدی (ع) هنگام ظهور به این شهر میآید و تابوت را از آن غار خارج میکند؛ و در بعضی روایات آمده که حضرت کتابهای آسمانی و انگشتر سلیمان و عصای موسی و الواح تورات را نیز از این غار بیرون میآورد. تابوت سکینه را تابوت شهادت نیز مینامند. در دعای سمات به این اسم نامیده شده است. پس از حضرت موسی این تابوت به آسمان صعود کرد. هنگامی که طالوت در بنیاسرائیل به سلطنت رسید آن تابوت را برای بنیاسرائیل آورد و به واسطه آرامشی که از آن تابوت مییافتند همیشه در جنگها پیروز بودند. حضرت مهدی (ع) نیز در جنگهای خود از این تابوت که میراث انبیای گذشته است استفاده خواهد کرد.
امام باقر (ع) در حدیثی به جابر جعفی فرمود: حضرت مهدی (ع) به سوی انطاکیه میرود و تورات و سایر کتابهای آسمانی را از غاری که در این شهر قرار دارد، بیرون میآورد و در میان یهودیان با احکام کتاب تورات و در میان مسیحیان با دستورات انجیل و در میان پیروان داوود نبی (ع) با آیات زبور قضاوت خواهد نمود. در میان مسلمانان نیز بر مبنای دستورات قرآن حکم خواهد کرد[۳].
سلیمان بن عیسی روایتی نقل میکند که حضرت تابوت سکینه را از دریاچه طبریه در فلسطین خارج میکند و در بیت المقدس قرار میدهد. اکثر یهودیان چون میبینند که تابوت سکینه نزد حضرت است، تسلیم میشوند. اما عده کمی از آنان ایمان نخواهند آورد[۴].[۵]
پانویس
- ↑ ملاحم: ص ۶۷.
- ↑ «و پیامبرشان به آنان گفت: نشانه پادشاهی او این است که تابوت (عهد) نزدتان خواهد آمد که در آن آرامشی از سوی پروردگارتان (نهفته) است و (نیز) بازماندهای از آنچه از خاندان موسی و هارون بر جای نهادهاند و فرشتگان آن را حمل میکنند، بیگمان در آن برای شما اگر مؤمن باشید نشانهای است» سوره بقره، آیه ۲۴۸.
- ↑ غیبت نعمانی: ص ۲۲۷ و سید محمود موسوی دهسرخی، یأتی علی الناس زمان، ص ۵۵۱.
- ↑ ملاحم: ص ۷۱.
- ↑ حیدرزاده، عباس، فرهنگنامه آخرالزمان، ص۱۲۷.