بحث:رابطه امام مبین یا کتاب مبین با علم معصوم چیست؟ (پرسش)

Page contents not supported in other languages.
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

ارزیابی شده

پاسخ اجمالی

مقصود از کتاب مبین و امام مبین

مقصود از "امام مبین" و "کتاب مبین" "لوح محفوظ" یا "علم الهی" است که همه چیز در آن ثبت است[۱]؛ امام مبین آگاه به همه چیز بوده و تمام اطلاعات نزد اوست[۲] و لذاست که این کتاب نمی‌تواند اوراق جسمانی باشد زیرا امور جسمانی توان ثبت تمامی حقایق خودش را ندارد، چه رسد به اینکه تمامی اشیاء را تا ابد ثبت نماید[۳]. به عبارتی دیگر علم الهی همچون کتابی بزرگ بر همۀ هستی احاطه دارد[۴]، مانند احاطه و تدبیر خلقتِ جهان و تقدیر و اندازه‌گیری برای هر یک از موجودات[۵].

و مراد از کتاب مبین مرتبه واقعی اشیاء و غیر از واقعیت‌ها و حوادث خارجی است و بر آنها تقدم دارد و پس از فانی و سپری‌شدن آنها نیز باقی است و قابل هیچ‌گونه تغییری نیست[۶]. از قرآن کریم به‌ روشنی به دست می‌آید همۀ وقایع عالم طبیعت در کتاب مبین ثبت و ضبط شده است: ﴿وَلَا حَبَّةٍ فِي ظُلُمَاتِ الْأَرْضِ وَلَا رَطْبٍ وَلَا يَابِسٍ إِلَّا فِي كِتَابٍ مُبِينٍ[۷]. واژۀ "امام مبین" یعنی پیشوای روشنگر[۸]، در یک آیه[۹] به کار رفته است و واژۀ "کتاب مبین" در دوازده آیه[۱۰].

امام مبین و علم معصوم

قرآن کریم کتاب نازلِ الهی است که از لوح محفوظ[۱۱] و کتاب مکنون[۱۲] سرچشمه گرفته است؛ یعنی حقیقت و اصل قرآن در لوح محفوظ و کتاب مبین است و غیر از کسانی که از تطهیر ویژۀ الهی و مقام عصمت برخوردارند، از حقیقت و اصل قرآن آگاهی ندارند[۱۳]. بر اساس احادیث مسلّم و مورد قبول مسلمین، اهل کساء مصادیق قطعی مطهرون هستند[۱۴].[۱۵] لذا پیامبر اکرم(ص) و اهل بیت ایشان از لوح محفوظ آگاه بودند و یا اگر می‌‌خواستند آگاه می‌‌شدند[۱۶]. در برخی از روایات[۱۷] "امام مبین" بر امیرالمؤمنین(ع) تطبیق شده است[۱۸]. امام باقر(ع) فرمودند: «وقتی آیۀ ﴿وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ نازل گشت، دو تن برخاسته پرسیدند: ای رسول خدا آن تورات است؟ فرمود: نه. پرسیدند: انجیل است؟ فرمود: نه. پرسیدند: قرآن است؟ فرمود: نه. در این هنگام امیرالمؤمنین(ع) تشریف آوردند. پس رسول خدا(ص) فرمود: او، این است، همانا او امامی است که خداوند تبارک و تعالی علم همه چیز را در او احصاء فرموده است»[۱۹].[۲۰] بنابراین یکی از منابع علم امام آگاهی ایشان از کتاب و یا امام مبین است.


پاسخ تفصیلی

مقصود از کتاب مبین و امام مبین

از قرآن کریم استفاده می‌شود همۀ وقایع عالم طبیعت در کتاب مبین ثبت و ضبط شده است: ﴿وَلَا حَبَّةٍ فِي ظُلُمَاتِ الْأَرْضِ وَلَا رَطْبٍ وَلَا يَابِسٍ إِلَّا فِي كِتَابٍ مُبِينٍ[۲۱]، ﴿وَمَا يَعْزُبُ عَنْ رَبِّكَ مِنْ مِثْقَالِ ذَرَّةٍ فِي الْأَرْضِ وَلَا فِي السَّمَاءِ وَلَا أَصْغَرَ مِنْ ذَلِكَ وَلَا أَكْبَرَ إِلَّا فِي كِتَابٍ مُبِينٍ[۲۲] مقصود از "امام مبین" و "کتاب مبین" همان "لوح محفوظ" یا "علم الهی" است که همه چیز، از جمله اعمال انسان‌ها و حوادث[۲۳] در آن احصا و ثبت شده است[۲۴]؛ اعم از شیء مادی یا مجرد، شیء موجود در زمان حال یا گذشته و آینده و...[۲۵].

روشن است مقصود از احصا و ضبط کردن همه چیز در امام مبین، ضبط عین موجودات و اشیای عالم نیست؛ بلکه مراد دانا ساختن امام مبین به همه چیز و نهادن اطلاعات همۀ امور نزد اوست[۲۶] و لذاست که این کتاب نمی‌تواند اوراق جسمانی باشد زیرا امور جسمانی توان ثبت تمامی حقایق خودش را ندارد، چه رسد به اینکه تمامی اشیاء را تا ابد ثبت نماید[۲۷]. به عبارتی دیگر علم الهی همچون کتابی بزرگ بر همۀ هستی احاطه دارد[۲۸]، مانند احاطه و تدبیر خلقتِ جهان و تقدیر و اندازه‌گیری برای هر یک از موجودات[۲۹]. از آن جهت به لوح محفوظ "امام مبین" گفته می‌‌شود، چرا که در رستاخیز پیشوای مأموران و معیار سنجشِ ارزشِ اعمال انسان‌هاست[۳۰]. مراد از کتاب مبین امری است که نسبتش به موجودات، نسبت برنامۀ عمل است به خود عمل و هر موجودی در این کتاب یک نوع اندازه و تقدیر دارد، الا اینکه خود این کتاب موجودی است که قبل از هر موجودی و در حین وجود یافتن و بعد از فنای آن، وجود داشته و خواهد داشت و موجودی است که مشتمل است بر علم خدای تعالی به اشیاء، همان علمی که فراموشی و گم کردن حساب، در آن راه ندارد. خلاصه اینکه این کتاب، کتابی است که جمیع موجوداتی را که در عالم صنع و ایجاد واقع شده‌اند، برشمرده و آنچه را که بوده و هست و خواهد بود، احصاء کرده است، بدون اینکه کوچکترین موجودی را از قلم انداخته باشد[۳۱].

قرآن کریم هم حقیقت ثابت و واحدی دارد که در این "کتاب مبین" بوده و از آنجا به صورت مجزّا برابر شرایط زمانی و مکانی خاصّ که خداوند می‌داند، به صورت عربی آن را تنزّل داده تا قابل تعقل باشد: ﴿وَالْكِتَابِ الْمُبِينِ إِنَّا جَعَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ وَإِنَّهُ فِي أُمِّ الْكِتَابِ لَدَيْنَا لَعَلِيٌّ حَكِيمٌ[۳۲].[۳۳] واژۀ "امام مبین" در یک آیه: ﴿إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي الْمَوْتَى وَنَكْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ[۳۴] به کار رفته است و واژۀ "کتاب مبین" در دوازده آیه، مانند: ﴿وَعِنْدَهُ مَفَاتِحُ الْغَيْبِ لَا يَعْلَمُهَا إِلَّا هُوَ وَيَعْلَمُ مَا فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَمَا تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِلَّا يَعْلَمُهَا وَلَا حَبَّةٍ فِي ظُلُمَاتِ الْأَرْضِ وَلَا رَطْبٍ وَلَا يَابِسٍ إِلَّا فِي كِتَابٍ مُبِينٍ[۳۵]، ﴿وَمَا مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ إِلَّا عَلَى اللَّهِ رِزْقُهَا وَيَعْلَمُ مُسْتَقَرَّهَا وَمُسْتَوْدَعَهَا كُلٌّ فِي كِتَابٍ مُبِينٍ[۳۶] و...[۳۷].

امام مبین و علم معصوم

قرآن کریم کتاب نازلِ الهی است که از لوح محفوظ «بَل هُوَ قُرْآنٌ مَّجِیدٌ فِی لَوْحٍ مَّحْفُوظ»[۳۸] و کتاب مکنون ﴿إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ [۳۹] سرچشمه گرفته است؛ یعنی حقیقت و اصل قرآن در لوح محفوظ و کتاب مبین است و غیر از کسانی که از تطهیر ویژۀ الهی و مقام عصمت برخوردارند، از حقیقت و اصل قرآن آگاهی ندارند: ﴿فِي كِتَابٍ مَكْنُونٍ لَا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ[۴۰]. بر اساس احادیث مسلّم و مورد قبول مسلمین، اهل کساء مصادیق قطعی مطهرون هستند[۴۱].[۴۲] لذا پیامبر اکرم(ص) و اهل بیت ایشان از لوح محفوظ آگاه بودند و یا اگر می‌‌خواستند آگاه می‌‌شدند[۴۳].

در برخی از روایات[۴۴] "امام مبین" بر امیرالمؤمنین(ع) تطبیق شده است[۴۵]، مانند: امام باقر(ع) فرمودند: «وقتی آیۀ ﴿وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ نازل گشت، دو تن برخاسته پرسیدند: ای رسول خدا آن تورات است؟ فرمود: نه. پرسیدند: انجیل است؟ فرمود: نه. پرسیدند: قرآن است؟ فرمود: نه. در این هنگام امیرالمؤمنین(ع) تشریف آوردند. پس رسول خدا(ص) فرمود: او، این است، همانا او امامی است که خداوند تبارک و تعالی علم همه چیز را در او احصاء فرموده است»[۴۶].[۴۷]

در خطبه غدیریه نیز رسول اکرم(ص) فرمودند: «ای مردم، هیچ علمی نیست مگر آنکه خداوند در من احصاء نموده است و همه علم من در امام متقیان احصاء شده و هیچ علمی نیست مگر آنکه من به علی آموختم و او امام مبین است»[۴۸].[۴۹]

عمار بن یاسر می‌‌گوید: در یکی از جنگ‌ها با امیرالمؤمنین(ع) بودم که به سرزمین مورچگان رسیدیم، آن زمین پر از مورچه بود، گفتم: یا امیرالمؤمنین(ع) فکر می‌کنی از خلق خداوند کسی هست که تعداد این مورچه‌ها را بداند؟ حضرت فرمود: «آری ای عمار، من مردی را می‌شناسم که تعداد آنها را می‌داند و می‌داند چند عدد از آنها نر و چند عدد از آنها ماده است! گفتم: کیست؟ فرمود: ای عمار آیا در سوره یس نخوانده‌ای: ﴿وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ عرض کردم: آری ای مولای من، خوانده‌ام. فرمود: منم آن امام مبین»[۵۰].[۵۱] بنابراین یکی از منابع علم معصوم، آگاهی ایشان از کتاب و یا امام مبین است.

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ر.ک. نمازی شاهرودی، علی، علم غیب، ص ۳۴؛ رضایی اصفهانی، تفسیر قرآن مهر، ج ۱۵، ص ۲۳۰ و ج ۱۷، ص ۱۵۶ ـ ۱۵۷؛ بخارایی زاده، سید حبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل، کتاب و سنت، ص ۱۳۱ و ۱۳۲؛ اسدی گرمارودی، محمد، علم برگزیدگان در نقل و عقل و عرفان، وبگاه خطابۀ غدیر.
  2. ر.ک. نمازی شاهرودی، علی، علم غیب، ص ۳۴.
  3. ر.ک. تحریری، محمد باقر، جلوه‌های لاهوتی، ج ۱، ص ۱۲۶.
  4. ر.ک. رضایی اصفهانی، تفسیر قرآن مهر، ج ۱۵، ص ۲۳۰ و ج ۱۷، ص ۱۵۶ ـ ۱۵۷.
  5. ر.ک. معارف، مجید و دیگر نویسندگان، نقد شبهه تعارض آیات علم غیب در قرآن، صفحه؟؟؟
  6. ر.ک. طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، ج ۷، ص ۱۷۹ ـ ۱۸۲؛ ربانی گلپایگانی، علی، وحی نبوی، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸.
  7. «هیچ دانه‌ای در تاریکی‌های زمین و هیچ تر و خشکی نیست جز آنکه در کتابی روشن آمده است» سوره انعام، آیه ۵۹.
  8. ر.ک. رضایی اصفهانی، تفسیر قرآن مهر، ج ۱۷، ص ۱۵۶ ـ ۱۵۷.
  9. ﴿إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي الْمَوْتَى وَنَكْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ«ما خود، مردگان را زنده می‌گردانیم و هر چه را پیش فرستاده‌اند و آنچه را از آنان بر جای مانده است می‌نگاریم و هر چیزی را در نوشته‌ای روشن بر شمرده‌ایم» سوره یس، آیه ۱۲.
  10. مانند: سورۀ مائده، آیۀ ۱۵؛ سورۀ انعام، آیۀ ۵۹؛ سورۀ یونس، آیۀ ۶۱ و....
  11. سورۀ بروج، آیۀ ۲۱ و ۲۲.
  12. سورۀ واقعه، آیۀ ۷۷ و ۷۸.
  13. سورۀ واقعه، آیۀ ۷۸ و ۷۹.
  14. ر.ک. میلانی، سیدعلی، نفحات الازهار، ج ۲۰، ص ۷۶ و ۱۱۰.
  15. ر.ک. ربانی گلپایگانی، علی، وحی نبوی، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸.
  16. ر.ک. ربانی گلپایگانی، علی، وحی نبوی، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸.
  17. ر.ک. بخارایی زاده، سید حبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل، کتاب و سنت، ص ۱۳۱ و ۱۳۲؛ نجفی یزدی، سید محمد، پیشگویی‌های امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب(ع)، ص ۲۶ و ۲۷؛ ایمانی، احد، وبگاه بهترین سخن ها.
  18. ر.ک. ربانی گلپایگانی، علی، وحی نبوی، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸.
  19. «قَالَ لَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَةُ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ ص وَ کُلَّ شَیْ‏ءٍ أَحْصَیْناهُ فِی إِمامٍ مُبِینٍ قَامَ رَجُلَانِ مِنْ مَجْلِسِهِمَا فَقَالا یَا رَسُولَ اللَّهِ هُوَ التَّوْرَاةُ قَالَ لَا قَالا فَهُوَ الْإِنْجِیلُ قَالَ لَا قَالا فَهُوَ الْقُرْآنُ قَالَ لَا قَالَ فَأَقْبَلَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ(ع)فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص هُوَ هَذَا إِنَّهُ الْإِمَامُ الَّذِی أَحْصَی اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی فِیهِ عِلْمَ کُلِّ شَیْ‏ء»؛ شیخ صدوق، امالی، ص ۱۷۰.
  20. ر.ک. بخارایی زاده، سید حبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل، کتاب و سنت، ص ۱۳۱ و ۱۳۲؛ نجفی یزدی، سید محمد، پیشگویی‌های امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب(ع)، ص ۲۶ و ۲۷.
  21. «و هیچ دانه‌ای در تاریکی‌های زمین و هیچ تر و خشکی نیست جز آنکه در کتابی روشن آمده است» سوره انعام، آیه ۵۹.
  22. «و تو در هیچ کاری نیستی و از آن هیچ قرآنی نمی‌خوانی و (نیز شما) هیچ کاری نمی‌کنید مگر همین که بدان می‌پردازید، ما بر شما گواهیم و همسنگ ذرّه‌ای در زمین یا در آسمان، از پروردگارت پنهان نمی‌ماند و هیچ چیز کوچک‌تر و یا بزرگ‌تر از آن نیست مگر که در کتابی روشنگر آمده است» سوره یونس، آیه ۶۱.
  23. رضایی اصفهانی، تفسیر قرآن مهر، ج ۱۵، ص ۲۳۰ و ج ۱۷، ص ۱۵۶ ـ ۱۵۷.
  24. ر.ک. نمازی شاهرودی، علی، علم غیب، ص ۳۴؛ رضایی اصفهانی، تفسیر قرآن مهر، ج ۱۵، ص ۲۳۰ و ج ۱۷، ص ۱۵۶ ـ ۱۵۷؛ ربانی گلپایگانی، علی، وحی نبوی، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸؛ بخارایی زاده، سید حبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل، کتاب و سنت، ص ۱۳۱ و ۱۳۲؛ اسدی گرمارودی، محمد، علم برگزیدگان در نقل و عقل و عرفان، وبگاه خطابۀ غدیر.
  25. ر.ک. بخارایی زاده، سید حبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل، کتاب و سنت، ص ۱۳۱ و ۱۳۲.
  26. ر.ک. نمازی شاهرودی، علی، علم غیب، ص ۳۴.
  27. ر.ک. تحریری، محمد باقر، جلوه‌های لاهوتی، ج ۱، ص ۱۲۶.
  28. ر.ک. رضایی اصفهانی، تفسیر قرآن مهر، ج ۱۵، ص ۲۳۰ و ج ۱۷، ص ۱۵۶ ـ ۱۵۷.
  29. ر.ک. معارف، مجید و دیگر نویسندگان، نقد شبهه تعارض آیات علم غیب در قرآن، صفحه؟؟؟
  30. ر.ک. رضایی اصفهانی، تفسیر قرآن مهر، ج ۱۷، ص ۱۵۶ ـ ۱۵۷.
  31. ر.ک. طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان، ج ۷، ص ۱۷۹ ـ ۱۸۲.
  32. «سوگند به این کتاب روشن به راستی ما آن را قرآنی عربی قرار دادیم باشد که خرد ورزید و بی‌گمان آن نزد ما در اصل کتاب، فرازمندی فرزانه است» سوره زخرف، آیه ۲ ـ ۴
  33. ر.ک. تحریری، محمد باقر، جلوه‌های لاهوتی، ج ۱، ص ۱۲۶.
  34. «ما خود، مردگان را زنده می‌گردانیم و هر چه را پیش فرستاده‌اند و آنچه را از آنان بر جای مانده است می‌نگاریم و هر چیزی را در نوشته‌ای روشن بر شمرده‌ایم» سوره یس، آیه ۱۲.
  35. «و کلیدهای (چیزهای) نهان نزد اوست؛ (هیچ کس) جز او آنها را نمی‌داند؛ و او آنچه را در خشکی و دریاست می‌داند و هیچ برگی فرو نمی‌افتد مگر که او آن را می‌داند و هیچ دانه‌ای در تاریکی‌های زمین و هیچ تر و خشکی نیست جز آنکه در کتابی روشن آمده است» سوره انعام، آیه ۵۹.
  36. «و هیچ جنبنده‌ای در زمین نیست مگر که روزی‌اش بر خداوند است و (خداوند) آرامشگاه و ودیعه‌گاه او را می‌داند؛ (این) همه در کتابی روشن (آمده) است» سوره هود، آیه ۶.
  37. مانند: سورۀ مائده، آیۀ ۱۵؛ سورۀ یونس، آیۀ ۶۱؛ سورۀ نمل، آیۀ ۱ و ۷۵؛ سورۀ سبأ، آیۀ ۳ و....
  38. سورۀ بروج، آیۀ ۲۱ و ۲۲.
  39. «که این قرآنی ارجمند است، در نوشته‌ای فرو پوشیده» سوره واقعه، آیه ۷۷ ـ ۷۸
  40. «در نوشته‌ای فرو پوشیده، که جز پاکان را به آن دسترس نیست» سوره واقعه، آیه ۷۸ ـ ۷۹
  41. ر.ک. میلانی، سیدعلی، نفحات الازهار، ج ۲۰، ص ۷۶ و ۱۱۰.
  42. ر.ک. ربانی گلپایگانی، علی، وحی نبوی، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸.
  43. ر.ک. ربانی گلپایگانی، علی، وحی نبوی، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸.
  44. ر.ک. ایمانی، احد، وبگاه بهترین سخن ها.
  45. ر.ک. ربانی گلپایگانی، علی، وحی نبوی، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸.
  46. «قَالَ لَمَّا نَزَلَتْ هَذِهِ الْآیَةُ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ ص وَ کُلَّ شَیْ‏ءٍ أَحْصَیْناهُ فِی إِمامٍ مُبِینٍ قَامَ رَجُلَانِ مِنْ مَجْلِسِهِمَا فَقَالا یَا رَسُولَ اللَّهِ هُوَ التَّوْرَاةُ قَالَ لَا قَالا فَهُوَ الْإِنْجِیلُ قَالَ لَا قَالا فَهُوَ الْقُرْآنُ قَالَ لَا قَالَ فَأَقْبَلَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ(ع)فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص هُوَ هَذَا إِنَّهُ الْإِمَامُ الَّذِی أَحْصَی اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی فِیهِ عِلْمَ کُلِّ شَیْ‏ء»؛ شیخ صدوق، امالی، ص ۱۷۰.
  47. ر.ک. بخارایی زاده، سید حبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل، کتاب و سنت، ص ۱۳۱ و ۱۳۲؛ نجفی یزدی، سید محمد، پیشگویی‌های امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب(ع)، ص ۲۶ و ۲۷.
  48. طبرسی، احمد بن علی، احتجاج، ج ۱، ص ۶۰: «مَعَاشِرَ النَّاسِ‏ مَا مِنْ‏ عِلْمٍ‏ إِلَّا وَ قَدْ أَحْصَاهُ‏ اللَّهُ‏ فِیَ‏ وَ کُلُ‏ عِلْمٍ‏ عَلِمْتُ‏ فَقَدْ أَحْصَیْتُهُ‏ فِی‏ إِمَامِ‏ الْمُتَّقِینَ‏ وَ مَا مِنْ‏ عِلْمٍ‏ إِلَّا عَلَّمْتُهُ‏ عَلِیّاً وَ هُوَ الْإِمَامُ‏ الْمُبِین‏‏‏‏»
  49. ر.ک. بخارایی زاده، سید حبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل، کتاب و سنت، ص ۱۳۱ و ۱۳۲؛ نجفی یزدی، سید محمد، پیشگویی‌های امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب(ع)، ص ۲۶ و ۲۷.
  50. «عَنْ عَمَّارِ بْنِ یَاسِرٍ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ(ع)فِی بَعْضِ غَزَوَاتِهِ فَمَرَرْنَا بِوَادٍ مَمْلُوءٍ نَمْلًا فَقُلْتُ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ تَرَی یَکُونُ أَحَدٌ مِنْ خَلْقِ اللَّهِ تَعَالَی یَعْلَمُ عَدَدَ هَذَا النَّمْلِ قَالَ نَعَمْ یَا عَمَّارُ أَنَا أَعْرِفُ رَجُلًا یَعْلَمُ عَدَدَهُ وَ کَمْ فِیهِ ذَکَرٌ وَ کَمْ فِیهِ أُنْثَی فَقُلْتُ مَنْ ذَلِکَ الرَّجُلُ یَا مَوْلَایَ فَقَالَ یَا عَمَّارُ مَا قَرَأْتَ فِی سُورَةِ یس وَ کُلَّ شَیْ‏ءٍ أَحْصَیْناهُ فِی إِمامٍ مُبِینٍ فَقُلْتُ بَلَی یَا مَوْلَایَ فَقَالَ أَنَا ذَلِکَ الْإِمَامُ الْمُبِینُ»؛ بحارالانوار، ج۴۰، ص۱۷۶.
  51. ر.ک. نجفی یزدی، سید محمد، پیشگویی‌های امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب(ع)، ص ۲۶ و ۲۷؛ ایمانی، احد، وبگاه بهترین سخن ها.