بحث:زمان ظهور امام مهدی
زمان ظهور در درسنامه امام شناسی
- زمان ظهور آن حضرت مشخص نیست و تنها خدا یا کسانی از آن آگاه‌اند که خداوند علم به آن را در اختیارشان گذاشته است. در برخی روایاتِ معصومان(ع)، زمان ظهور حضرتش را چونان گاه برپایی قیامت دانسته و بدین‌سان بر ناپیدایی آن تأکید ورزیده‌اند:
- امام حسن(ع) می‌فرماید: "همانا مَثَل او، مانند قیامت است که ناگهانی می‌آید"[۱].
- زمان ظهور آن حضرت از اسرار الهی است و گمانه‌زنی درباره آن نه تنها عملی بی‌پایه است، بلکه امامان معصوم(ع) از آن نهی کرده‌اند.
- عبدالرحمن بن کثیر از امام صادق(ع) نقل می‌کند که: "خدمت امام صادق(ع) نشسته بودم که مهزم وارد شد و عرض کرد: قربانت، به من خبر دهید: این امری که در انتظارش هستیم کی رخ می‌دهد؟ فرمود: ای مهزم!دروغ گفتند وقت‌گذاران و هلاک شدند شتاب‌کنندگان و نجات یافتند تسلیم‌شوندگان"[۲].
- ابابصیر از امام صادق(ع) روایت می‌کند که از حضرت درباره حضرت قائم(ع) پرسیدم.حضرت در پاسخ فرمود: "وقت‌گذاران دروغ می‌گویند ما اهل بیت زمانی را معین نمی‌کنیم"[۳].
- عدم تعیین وقت ظهور و تأکید بر پوشاندن آن، هرگز به معنای لزوم آگاه نشدن انسان کامل از زمان ظهور نیست، بلکه انسان کامل به اذن الهی بر همه عوالم امکانی احاطه دارد، از نتایج علم ازلی آگاه است و زمان ظهور نیز، از این مهم مستثنا نیست، ولی مصلحت نامشخص بودن وقت ظهور برای جامعه بشری، اقتضای کتمان این راز را می‌کرده است، همان‌گونه که امام صادق(ع) به ابی‌بصیر نفرمود که ما از وقت ظهور آگاه نیستیم، بلکه فرمودند: "ما وقتی را معیّن نمی‌کنیم".
- بی‌تردید، روز ظهور آن حضرت یکی از آشکارترین مصادیق ایام‌الله خواهد بود و انتظار عاقلانه و صادقانه آن روز، وظیفه هر مسلمانی است[۴].
زمان ظهور امام مهدی در موعودنامه
- اگرچه اصل ظهور و نشانه‌های نزدیک شدن آن، از امور مسلم و قطعی است ولی بنا به مصالحی، زمان ظهور مشخص نشده است و هیچ‌کس جز خداوند از وقت دقیق آن آگاه نیست. بارها اصحاب از امامان (ع) درباره زمان خروج قائم (ع) پرسیده‌اند، ولی آنان به صراحت از مشخص کردن آن نهی کرده‌اند و زمان ظهور را هم‌چون علم به قیامت، منحصر به خداوند دانسته‌اند[۵].
- فضیل از امام باقر (ع) پرسید: آیا برای ظهور، وقت معین شده است؟ امام سه بار فرمود: "كَذَبَ الْوَقَّاتُونَ"[۶]؛ کسانی که وقت تعیین می‌کنند، دروغ می‌گویند. نیز آمده است: کمیت از آن حضرت پرسید: چه وقت حضرت مهدی (ع) ظهور می‌کند؟ امام فرمود: از پیامبر (ص) نیز همین مطلب پرسیده شد. حضرت فرمود: مثل ظهور مهدی (ع) هم‌چون برپایی قیامت است (کسی جز خداوند از وقت آن آگاه نیست) مهدی نمی‌آید، مگر ناگهانی[۷].
- البته در برخی از روایات به گونه‌ای سربسته به زمان ظهور اشاره شده که آن روایات نیز وقتی معین نمی‌کنند، بلکه به گونه‌ای نشانه‌های ظهور را بیان می‌کنند؛ مانند: "مهدی (ع) قیام نمی‌کند مگر در سال‌های فرد، سال اول، سال سوم، پنجم، هفتم، نهم و یا روز شنبه دهم محرم. و یا: در بیست و سوم رمضان منادی ندا می‌دهد و مردم را به سوی مهدی (ع) فرا می‌خواند[۸][۹].
وقاتون در موعودنامه
- یعنی کسانی که برای ظهور، وقت تعیین می‌کنند. امام باقر (ع) در پاسخ کسی که پرسید: آیا برای ظهور، وقت تعیین شده است؟ سه بار فرمود: "كَذَبَ الْوَقَّاتُونَ"[۱۰]. امام صادق (ع) نیز در پاسخ همان پرسش، چنین گفت[۱۱][۱۲].
وقت ظهور در موعودنامه
- حکمت الهی بر آن است که وقت ظهور امام زمان (ع)، بر بندگانش -به خاطر اموری که بر ما پوشیده است- مخفی بماند. از این‌رو وقت ظهور آن حضرت برای احدی معلوم نیست و کسی نمی‌تواند آن را تعیین کند و در روایات بسیاری، تعیین‌کنندگان وقت ظهور، دروغگو لقب گرفته‌اند[۱۳].
- اسحاق بن یعقوب گفت: از محمد بن عثمان عمری درخواست کردم، نامه‌ای از من به محضر حضرت صاحب الامر برساند که در آن نامه از مسائلی که بر من مشکل شده بود، سؤال کرده بود. پس توقیع به خط مولایمان صاحب الزمان (ع) آمد، تا آن‌جا که فرمود: و اما ظهور فرج، دست خدای عز و جل است و وقت‌گذاران دروغ می‌گویند[۱۴]. امام صادق (ع) به مفضل فرمود: ای مفضل! هرکس برای ظهور مهدی ما وقتی تعیین نماید، خود را در علم خداوند شریک دانسته و مدعی شده که خداوند، او را از اسرار خویش آگاه ساخته است[۱۵].
- از مجموع روایات می‌فهمیم که علم به وقت ظهور، از اسرار خداوند است و از وظایف شیعیان، ترک وقت‌گذاری و تکذیب تعیین‌کنندگان وقت ظهور حضرت مهدی (ع) است[۱۶].
پانویس
- ↑ «إِنَّمَا مَثَلُهُ كَمَثَلِ السَّاعَةِ ﴿ثَقُلَتْ فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ لَا تَأْتِيكُمْ إِلَّا بَغْتَةً﴾»؛ الإنصاف فی النص علی الأئمة، ص۱۵۳.
- ↑ «كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) إِذْ دَخَلَ عَلَيْهِ مِهْزَمٌ فَقَالَ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ أَخْبِرْنِي عَنْ هَذَا الْأَمْرِ الَّذِي نَنْتَظِرُ مَتَى هُوَ فَقَالَ يَا مِهْزَمُ كَذَبَ الْوَقَّاتُونَ وَ هَلَكَ الْمُسْتَعْجِلُونَ وَ نَجَا الْمُسَلِّمُونَ»؛ الکافی، ج۱، ص۳۶۸.
- ↑ «كَذَبَ الْوَقَّاتُونَ، إِنَّا أَهْلُ بَيْتٍ لَانُوَقِّتُ»؛ الکافی، ج۱، ص۳۶۸.
- ↑ مقامی، مهدی، درسنامه امام‌شناسی، ص:۲۲۱-۲۲۳.
- ↑ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۸۲.
- ↑ همان، ص ۱۰۳.
- ↑ منتخب الاثر، ص ۱۲۴ و ۲۲۴.
- ↑ ارشاد مفید، ج ۲، ص ۳۷۹.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۳۷۹.
- ↑ کافی، ج ۱، ص ۳۶۸؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۱۸؛ غیبة نعمانی، ص ۲۹۴.
- ↑ غیبة نعمانی، ص ۲۹۴.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۵۷.
- ↑ کافی، ج ۱، ص ۳۶۸.
- ↑ احتجاج طبرسی، ج ۲، ص ۲۸۱.
- ↑ آخرین امید، داود الهامی، ص ۳۸۲.
- ↑ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۷۵۷.