بحث:شعبة بن حجاج بن ورد ازدی بصری در علوم قرآنی

Page contents not supported in other languages.
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

ابو بسطام شعبة بن حجاج از مفسران عصر حضور به شمار می‌آید؛ زیرا افزون بر اینکه وفات او را در سال ۱۶۰ ه‍‌. ق ذکر کرده‌اند[۱]، شیخ طوسی او را از اصحاب امام صادق(ع) به شمار آورده است[۲] و حاج خلیفه و عمر رضا کحاله از کتاب تفسیری داشتن وی خبر داده‌اند[۳].

وی در نزد شیعه مجهول است و وثاقت وی ثابت نیست[۴]، ولی در نزد اهل تسنن ثقه (مورد اعتماد) است و حتی او را امیر المؤمنین در حدیث لقب داده‌اند[۵]. وی در واسط‍ به دنیا آمده، ولی ساکن بصره بوده است[۶].[۷]

شعبة بن حجاج بن ورد ازدی بصری در تفسیر و مفسران

شعبة بن حجاج بن ورد ازدی بصری از تابعان تابعان و از محدثان و محققان بزرگ به شمار می‌رود.

شعبه اول کسی بود که تدوین حدیث کرد و از احوال محدثان گزارش‌هایی تهیه نمود. مشایخ و بزرگان فقه و حدیث از او روایت دارند و بر وثاقت و اتقان او اتفاق نظر دارند. شافعی می‌گوید: «اگر شعبه نبود روایت حدیث در عراق شناخته نمی‌شد». احمد بن حنبل می‌گوید: «شعبه خود امتی بود». حاکم می‌گوید: «شعبه پیشوای پیشوایان در حدیث بود». او از دو نفر صحابی (انس بن مالک و عمرو بن سلمه) و چهار صد تن از تابعان روایت دارد. [۸]

شیخ ابو جعفر طوسی او را در زمره صحابه امام صادق(ع) آورده است. [۹] از آثار برجسته او تفسیر قرآن کریم است. [۱۰] زرکشی نیز او را در زمره مفسران پس از تابعان شمرده است. [۱۱] استاد حسن سندوبی مصری در پاورقی کتاب «البیان و التبیین» نوشته جاحظ، می‌گوید: «شعبه، شیعی مذهب و از ارباب حدیث است» [۱۲].[۱۳]

پانویس

  1. ر.ک: مزی، تهذیب الکمال، ج۸، ص۳۵۶ (بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۴).
  2. رجال الطوسی، ص۲۱۸ (اصحاب الصادق(ع)، باب الشین، رقم ۱۷).
  3. ر.ک: حاج خلیفة، کشف الظنون، ج۱، ص۴۵۱؛ کحاله، معجم المؤلفین، ج۴، ص۳۰۱.
  4. ر.ک: مامقانی، تنقیح المقال، ج۱، ص۷۳ (نتائج التنقیح، رقم ۵۵۷۶).
  5. ر.ک: ابن حجر، تقریب التهذیب، ج۱، ص۳۳۵۱ رقم ۶۷؛ مزی، تهذیب الکمال، ج۸، ص۳۵۲-۳۵۵.
  6. ر.ک: مزی، تهذیب الکمال، ج۸، ص۳۴۴ و ۳۵۵.
  7. بابایی، علی اکبر، تاریخ تفسیر قرآن، ص ۲۳۳.
  8. تهذیب التهذیب، ج ۴، ص۳۳۸، شماره ۵۸۰.
  9. رجال طوسی، ص۲۱۸، شماره ۱۷. معجم رجال الحدیث، ج ۹، ص۲۷. قاموس الرجال، ج ۵، ص۷۸.
  10. معجم المفسرین، ج ۱، ص۲۲۷.
  11. البرهان، ج ۲، ص۱۵۹.
  12. اعیان الشیعه، ج ۷، ص۳۴۸.
  13. معرفت، محمد هادی، تفسیر و مفسران، ص۴۲۲-۴۱۴.