بندگی خدا در فقه سیاسی

مقدمه

بنده، مملوک^[۱]، برده. در مقابل حُرّ و آزاد^[۲].

﴿ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا عَبْدًا مَمْلُوكًا لَا يَقْدِرُ عَلَى شَيْءٍ﴾^[۳].

عبد و بندۀ انسان از نظر ریشه لغوی با عبد الله و بنده خدا متفاوت است. در زبان عربی از عبد به معنای "برده و مملوک" هیچ فعلی مشتق نمی‌شود؛ ولی از عبد خدا به عنوان مصدر فعل "عَبَد، یعُبدُ" و سایر صیغه‌های فعلی مشتق شده‌اند^[۴]. عبد، مملوک و رقبه طبقه بزرگی از جامعه آن روز را تشکیل می‌دادند که به دلیل جنگ‌های بسیار آن دوره به اسارت درآمده، به عنوان برده، تملک و خرید و فروش می‌شدند^[۵].

منابع

نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم

پانویس

↑ ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۴، ص۲۰۵.
↑ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۲۷۰.
↑ «خداوند بنده‌ای زرخرید را مثل می‌زند که توان هیچ کاری ندارد» سوره نحل، آیه ۷۵.
↑ خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۲، ص۴۸.
↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص۴۰۷-۴۰۸.

[1] ابن‌فارس، معجم مقاییس اللغة، ج۴، ص۲۰۵.

[2] ابن‌منظور، لسان العرب، ج۳، ص۲۷۰.

[3] «خداوند بنده‌ای زرخرید را مثل می‌زند که توان هیچ کاری ندارد» سوره نحل، آیه ۷۵.

[4] خلیل بن احمد فراهیدی، کتاب العین، ج۲، ص۴۸.

[5] نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص۴۰۷-۴۰۸.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]