خون گریستن

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

به جای اشک، خون گریستن، تعبیری است که در”زیارت ناحیه مقدّسه” از زبان حضرت حجّت (ع) نقل شده که می‌‌فرماید: اگر روزگار مرا به تأخیر انداخت و نتوانستم یاریت کنم، صبح و شب بر تو خون می‌‌گریم و می‌‌نالم و به جای اشک، خون می‌‌گریم: «لَأَبْكِيَنَّ عَلَيْكَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً»[۱]. از نشانه‌های غیر طبیعی و خارق‌العاده‌ای که پس از شهادت امام حسین (ع) در کائنات دیده شد، غیر از سرخی شفق و وجود خون تازه زیر سنگ‌ها در منطقه شام و فلسطین و... یکی هم بارش خون از آسمان بود. سرخی آسمان را هنگام طلوع و غروب نیز از آن نشانه‌ها دانسته‌اند. روایت امام صادق (ع) چنین است: «بَكَتِ السَّمَاءُ عَلَى الْحُسَيْنِ (ع) أَرْبَعِينَ يَوْماً بِالدَّمِ». از امّ سلیم نیز نقل شده است: «لَمَّا قُتِلَ الْحُسَيْنُ مَطَرَتِ السَّمَاءُ مَطَراً كَالدَّمِ اِحْمَرَّتْ مِنْهُ الْبُيُوتُ وَ الْحِيطَانُ»[۲].[۳]

منابع

پانویس

  1. سوگنامه آل محمد، ص ۱۵۴.
  2. مناقب، ابن‌شهرآشوب، ج ۴، ص ۵۴.
  3. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۱۸۲.