سوره قارعه
این مدخل زیرشاخهٔ بحث سوره است. سوره قارعه از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: سوره قارعه در علوم قرآنی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
«قارعه» به معنای کوبنده و از نام‌های قیامت است که در سه آیه اول آمده است؛ به همین جهت برای نام سوره برگزیده شده است. قیامت، کوبنده دل‌ها با ترس و کوبنده دشمنان خدا با عذاب است. در این سوره از قیامت و حالت خوشی نیکوکاران و ناراحتی بدکاران سخن گفته شده است. بدین‌سان، مضمون این سوره تهدید به عذاب قیامت و بشارت به ثواب آن است، ولی جانب تهدیدش بر بشارتش می‌چربد. گفته شده: سوره در مکه نازل شده است.
ویژگی‌های سوره قارعه
- یازده آیه به عدد کوفی، ده آیه به عدد حجازی، هشت آیه به عدد بصری و شامی، ۳۶ کلمه و ۱۵۰ یا ۱۶۰ حرف دارد.
- در ترتیب نزول، سی‌امین و در قرآن کریم یکصد و یکمین سوره است.
- پس از سوره قریش و پیش از سوره قیامت در مکه پیش از هجرت نازل شد و هیچ آیه مدنی ندارد.
- از نظر کمیت؛ از سوره‌های مفصّل و از نوع قصار آن است.
- در این سوره، نسخی صورت نگرفته است.
پیام‌های سوره قارعه
- قیامت حادثه‌ای است بزرگ و کوبنده؛
- وحشت و سرگردانی انسان‌ها در قیامت؛
- سنجش اعمال با میزان مخصوص در قیامت[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ طباطبایی، محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، جلد۲۰، صفحه ۳۴۸؛ فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، بصائر ذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، جلد۱،صفحه ۵۳۹؛ هاشم زاده هریسی، هاشم، شناخت سوره‌های قرآن، صفحه ۵۸۶؛ زرکشی، محمد بن بهادر، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، جلد۱، صفحه ۱۹۳؛ ملا عبد الله بن حسین یزدی، الحاشیة علی تهذیب المنطق، جلد۲۷، صفحه ۲۵۷؛ رامیار، محمود، تاریخ قرآن، صفحه ۵۹۰؛ جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، جلد۱، صفحه ۳۱۵.
- ↑ فرهنگ نامه علوم قرآنی، ص:۳۰۲۰.