عبدالله بن خلیفه طائی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
عبدالله بن خلیفه طائی
تصویر نمادین جنگ صفین
نام کاملعبدالله بن خلیفه طائی
جنسیتمرد
از قبیلهبنی‌طی
محل زندگیکوفه
درگذشتجبلین
از اصحابامام علی
حضور در جنگ

مقدمه

عبدالله بن خلیفه طائی[۱] از اصحاب امیرمؤمنان S[۲] و از شاعران زمان خود بود. وی خطیبی توانا و از رؤسای قبیله طی و قبل از جنگ جمل، مورد مشورت امام S قرار داشت و در جنگ جمل و صفین نیز همراه آن حضرت مجاهدت کرد. شیخ مفید از امام باقر S نقل می‌کند که فرمود: "هنگامی که امیرالمؤمنین S عازم بصره بود، عبدالله بن خلیفه طائی با امام S ملاقات کرد و با هم وارد منزل قدید شدند، در این حال حضرت او را بسیار به خویش نزدیک کرد و عبدالله نیز گفت: "حمد و ستایش خدا را که حق را به اهلش بازگرداند و در محل خود قرار داد، اگر چه جمعی مسرور و گروهی ناراحت‌اند. ولی به خدا قسم، آن گروهی که ناراحتند از پیامبر خدا a ناراحتند و او را رد می‌کنند و با وی می‌جنگند. خداوند، کید، حیله و نقشه‌های شومشان را به خودشان برگرداند. به خدا سوگند - ای علی - در هر جایی دشمنان تو باشند به خاطر رضای رسول خدا a در کنار تو علیه آنها جهاد خواهم کرد".

امیرمؤمنان S این تفکر و بیان او را به وی تبریک گفت، بعد او را در کنار خود نشانید و چون او را خیلی به خود نزدیک می‌دانست، دربارۀ مردم از او سؤال‌هایی کرد و از جمله درباره ابوموسی اشعری - حاکم کوفه - پرسید. عبدالله در جواب عرضه داشت: «به خدا سوگند، من به او اعتماد ندارم و مطمئنم که اگر او یار و سپاهی داشته باشد، با حکومت شما به مخالفت برمی‌خیزد». حضرت نیز بر سخنان او مُهر تأیید زد[۳].

وی در جنگ صفین نیز حضور داشت و در جمعی از قبیله طی با لشکریان معاویه مجاهده و قتال نمود، و در آنجا اشعاری هم سرود[۴].

پس از شهادت امیرالمؤمنین S، عبدالله به خاطر محبت زیادی که به آن حضرت داشت با خاندان بنی‌امیه آشکارا دشمنی می‌کرد و لذا مورد تهدید زیاد بن ابیه حاکم کوفه، قرار گرفت ولی او برای حفظ جان خود از کوفه فراری شد و زیاد نتوانست به او دست یابد، اما او قبل از هلاک شدن زیاد در منطقه‌ای به نام جبلین از دنیا رفت و روح بلندش به ملکوت اعلا پیوست[۵].[۶]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. در تاریخ طبری، ج۵، ص۳۰، به جای لفظ «طائی»، «بولانی» آمده است، و در پاورقی همین سند آمده: بولان، یکی از قبایل طیّ است.
  2. رجال طوسی، ص۴۸، ش۲۵؛ تنقیح المقال، ج۲، ص۱۸۰.
  3. امالی مفید، مجلس ۳۵، ح۶، ص۲۹۵.
  4. ر. ک: رقعة صفین، ص۲۷۹؛ تاریخ طبری، ج۵، ص۳۰.
  5. ر. ک: تاریخ طبری، ج۵، ص۲۵۹، ۲۶۷ و ۲۸۱.
  6. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۸۸۰-۸۸۱.