عبدالله بن نجی بن سلمه حضرمی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب امام علی است. عبدالله بن نجی بن سلمه حضرمی از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: عبدالله بن نجی بن سلمه حضرمی در تاریخ اسلامی - عبدالله بن نجی بن سلمه حضرمی در تراجم و رجال - پرسش مرتبط ندارد| عبدالله بن نجی | |
|---|---|
 تصویر قدیمی از مسجد کوفه | |
| نام کامل | عبدالله بن نجی بن سلمه حضرمی |
| جنسیت | مرد |
| از قبیله | حضرموت |
| محل شهادت | کوفه |
| از اصحاب | |
| علت شهادت | شهادت به دست زیاد بن ابیه و به دستور معاویه |
| مشخصات حدیثی | |
| راویان از او | ابوجعفر محمّد بن حبیب بغدادی مشهور به نسّابه |
| آخرین راوی از او | علامه امینی |
مقدمه
عبدالله بن نجی بن سلمه حضرمی از شیعیان مخلص امیرالمؤمنین (ع) بود و از آن حضرت و حذیفه و عمار یاسر نقل حدیث کرده است[۱] او در عشق و ایمانش به ولایت علی (ع) به حدی بالا بود که سرانجام در همین راه به دست زیاد بن ابیه به شهادت رسید. علامه امینی از ابوجعفر محمّد بن حبیب بغدادی معروف به نسّابه (در کتاب المحبر، ص۴۷۹) نقل می‌کند: زیاد بن ابیه دو نفر به نامهای، عبدالله بن نجی و مسلم بن زیمر که هر دو از قبیله حضرمی‌ها بودند را به جرم تشیّع و محبّت امیرالمؤمنین (ع) دستگیر و به دستور معاویه در کوفه بالای خانه‌شان بر دار کشید و چند روز به همان حال، بالای دار باقی گذاشت! وقتی حسین بن علی (ع) از این جنایت باخبر شد، سخت ناراحت گشت و در وقت مناسبی نامهای به معاویه نوشت و خشم خود را ابراز کرد و چنین نوشت: «ای معاویه، آیا تو همان نبودی که حجر بن عدی و دو نفر از حضرمی‌ها (عبدالله بن نجی و مسلم بن زیمر) را به قتل رساندی؛ زیرا زیاد پسر سمیّه برای تو نوشت که اینان بر آیین علی (ع) و فرمان‌بردار او هستند و تو در پاسخ نوشتی: هر کسی بر آیین علی (ع) و فرمان‌بردار اوست را به قتل برسان و نابود گردان! و او هم آنان را کشت و فرمان تو را اطاعت کرد.
ای معاویه، آیین علی و آیین پسر عمویش (رسول خدا (ص)) همان آیینی است که پدرت بر آن تکیه میزد و آن را بیان می‌نمود و تو اکنون در آن جایگاه نشسته‌ای، و اگر این آیین نبود بزرگ‌ترین شرف تو و پدرت این می‌برد که هر سال - برای زندگی روزمره - دو بار باید کوچ می‌کردید[۲] و به واسطۀ ما خاندان بود که خداوند مشقّت آن دو کوچ کردن را از شما برداشت».[۳]. بدون تردید، نامه اعتراض‌آمیز امام حسین (ع) به معاویه حکایت از عمق علاقۀ آن حضرت به عبدالله بن نجی و دیگر افرادی که اسم آنان در نامه آمده است، می‌باشد.[۴]
منابع
پانویس
- ↑ تهذیب التهذیب، ج۴، ص۵۱۴.
- ↑ قریش در عصر جاهلیت سالی دو بار کوچ میکردند یکی در زمستان به یمن می‌رفتند و در تابستان به شام و ابوسفیان ریاست کاروان این چنینی بود.
- ↑ «أ لست صاحب حجر و الحضرميين اللذين كتب إليك ابن سمية أنهما على دين علي و رأيه...»؛ الغدیر، ج۱۱، ص۷۹.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۹۳۰-۹۳۲.