عدالت قضایی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

عدالت و اجرای دقیق حقوق در مقام قضاوت و داوری، یکی از ابعاد عدالت اجتماعی محسوب می‌شود و به حدی حائز اهمیت است که خداوند تعالی در قرآن می‌فرماید: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُونُوا قَوَّامِينَ بِالْقِسْطِ شُهَدَاءَ لِلَّهِ وَلَوْ عَلَى أَنْفُسِكُمْ[۱]. همچنین دشمنی با قومی، نباید فرد را از رعایت عدالت و انصاف درباره آن قوم باز دارد: لَا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَى أَلَّا تَعْدِلُوا[۲]. یکی از مصادیق مخاطبین این آیه کریمه، قضات هستند که در مسأله مهم و حساس قضاوت مشغول فعالیت می‌باشند. مسئولیت امر قضا به دلیل ارتباط تنگانگ آن با جان و مال و نوامیس مردم، بسیار سنگین است[۳]. برخی از راهکارها و پیشنهاد‌ها در جهت بهبود وضع قوه قضائیه و ایجاد فضایی عادلانه عبارت است از:

  1. توجه به صلاحیت قاضی: قضاوت، حق افراد دانشمند، عادل و با تقواست و یک لغزش در امر قضاوت گاه ممکن است یک کشور را از بین ببرد، یا یک خانواده‌ای را تضعیف سازد و عکس این قضیه نیز صادق است[۴].
  2. لزوم حفظ بی‌طرفی کامل توسط قاضی: برای اجرای عدالت در امر قضا، باید دو طرف دعوا، از همه لحاظ حتی در نگاه کردن میان آن دو، در نزد قاضی یکسان باشد و قاضی در مقام قضاوت، تفاوتی میان برادر و دشمن خود قائل نشود[۵].
  3. استقلال قاضی: قاضی در اتخاذ تصمیم و صدور حکم برای متهمان، نباید تحت تأثیر دیگران قرار گیرد؛ بلکه باید صلابت و آزادی عمل خود را حفظ نماید[۶]. همچنین ارزش رأی و حکم قاضی به گونه‌ای است که هیچ کس حق ندارد کسی را بدون حکم قاضی توقیف یا احضار کند[۷].
  4. لزوم دقت و احتیاط در اجرای حدود: در اجرای حدود به خصوص در مورد جرایمی که ثبوتشان به آسانی امکان‌پذیر نیست، باید بر طبق موازین شرعی عمل کرده و از عجله و شتابزدگی در این باره اجتناب نمود؛ چرا که پای آبرو و حیثیت افراد در میان است[۸]. سستی، سهل‌انگاری و یا ترحّم در اجرای قصاص و تعزیرات اسلامی نیز قابل پذیرش نیست و قاضی در این موارد باید قسی‌القلب باشد[۹].
  5. پرهیز از تطویل در رسیدگی به پرونده‌ها: یکی دیگر از مصادیق اجرای عدالت در دستگاه‌های قضایی، تضییع نکردن وقت مردم در راهروهای دادسراهاست. بنابراین زمان رسیدگی به محاکمات باید تا حد امکان تقلیل یابد[۱۰].[۱۱].[۱۲]

منابع

پانویس

  1. «ای مؤمنان! به دادگری بپاخیزید و برای خداوند گواهی دهید هر چند به زیان خود یا پدر و مادر و یا نزدیکان (تان) باشد» سوره نساء، آیه ۱۳۵.
  2. «و نباید دشمنی با گروهی شما را وادارد که دادگری نکنید» سوره مائده، آیه ۸.
  3. صحیفه امام، ج۱۴، ص۳۳۶.
  4. صحیفه امام، ج۱۷، ص۲۳۲.
  5. صحیفه امام، ج۱۳، ص۱۱۵.
  6. صحیفه امام، ج۱۰، ص۲۷۲.
  7. صحیفه امام، ج۱۷، ص۱۳۹.
  8. صحیفه امام، ج۱۰، ص۲۷۲.
  9. صحیفه امام، ج۱۳، ص۱۱۵.
  10. صحیفه امام، ج۷، ص۲۷۱.
  11. صحیفه امام، ج۱۶، ص۴۴.
  12. خاکبان، سلیمان، یوسفی، رقیه، "عدالت اسلامی»، منظومه فکری امام خمینی