مزرع بن عبد الله
این مدخل زیرشاخهٔ بحث اصحاب امام علی است. مزرع بن عبد الله از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: مزرع بن عبد الله در تاریخ اسلامی - مزرع بن عبد الله در تراجم و رجال - پرسش مرتبط ندارد| مزرع بن عبد الله | |
|---|---|
 تصویر قدیمی از مسجد کوفه | |
| نام کامل | مزرع بن عبد الله |
| جنسیت | مرد |
| تاریخ شهادت | ۶۱ هجری |
| محل شهادت | کوفه |
| از اصحاب | امام علی |
مقدمه
مزرع بن عبد الله از اصحاب و یاران مخلص حضرت علی (ع) بود و او با عبادت و ایمان راستین و در اثر نزدیکی و تقرب به امیرالمؤمنین، از بندگان مخلص خدا و آگاه به علم منایا و بلایا گردید[۱].
شیخ مفید از ابوالعالیه نقل می‌کند که گفت: روزی مزرع بن عبد الله یار امیرالمؤمنین (ع) به من گفت: از امیرالمؤمنین (ع) شنیدم که می‌فرمود: «به خدا قسم، به زودی لشکری به جانب شما خواهد آمد که چون به بیداء[۲] وارد شوند، زمین آنان را خواهد بلعید».
ابوالعالیه می‌گوید: گفتم: ای مزرع بن عبد الله، آیا از غیب با ما سخن می‌گویی؟ او گفت: جای آنچه را گفتم به خاطرت بسپار تا صدق آن بر تو روشن شود؛ زیرا به خدا سوگند، آنچه را گفتم، شخص مورد اعتماد یعنی امیرالمؤمنین به من اطلاع داده است. هم چنین آن حضرت به من فرمود: «به زودی در این جا (کوفه) مردی را دستگیر می‌کنند و او را بین دو غرفه از غرفه‌های همین مسجد کوفه، به دار می‌آویزند».
ابو العالیه می‌گوید: دیری نپایید که مزرع بن عبد الله را به جرم دوستی امیرمؤمنان دستگیر و در مسجد کوفه میان دو غرفه به دار آویختند[۳].
ابن ابی الحدید می‌نویسد: موضوع به زمین فرو رفتن آن لشکر در بیداء را بخاری و مسلم از ام سلمه نقل کرده‌اند که گفته است: از رسول خدا (ص) شنیدم که می‌فرمود: «گروهی به خانه خدا حمله می‌کنند و چون به بیداء برسند، به زمین فرو خواهند رفت...».
از امام باقر (ع) سؤال شد، آیا هر بیابانی از زمین، بیداء است؟ حضرت در پاسخ فرمود: «نه، به خدا سوگند، منظور از بیداء فقط بیداء مدینه است -نه جای دیگر دنیا-»[۴].
شهادت مزرع بن عبد الله پس از شهادت میثم تمار و رشید هجری در سال ۶۰ - ۶۱ هجری واقع شد.[۵]
منابع
پانویس
- ↑ ر. ک: الاختصاص ص۷؛ تنقیح المقال، ج۳، ص۲۱۰؛ معجم رجال الحدیث، ج۱۸، ص۱۲۸.
- ↑ بیداء بیابانی است بین مکه و مدینه.
- ↑ ارشاد مفید، ج۱، ص۳۲۶؛ شرح ابن ابی الحدید، ج۲، ص۲۹۴.
- ↑ شرح ابن ابی الحدید، ج۲، ص۲۹۵.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۲۸۷-۱۲۸۸.