نعش
مقدمه
پیکر بی‌روح، جسد. به معنی تابوت هم آمده است. در کربلا امام حسین(ع) بر سر نعش شهدا حاضر می‌شد. اهل بیت امام حسین(ع)، پس از عاشورا کنار نعش شهیدان آمدند و گریه و عزاداری کردند. در مراسم تعزیه و شبیه‌خوانی هم که اشخاص، نقش‌های مختلفی به عهده می‌گیرند، برخی هم در نقش "نعش" در میدان بر زمین می‌افتند و تداعی‌کنندۀ اجساد شهدای کربلا می‌گردند. کسی که در تعزیه، نقش بی‌اهمیت و بی‌سخنی را به عهده دارد[۱]. در تعزیه‌ها، نعش را همراه با پیکان‌های خون‌آلود و شمشیر‌های شکسته و سنان‌ها که بر روی نعش‌ها دوخته یا جاسازی شده بود نشان می‌دادند که یادآور وضع طبیعی کشته‌های میدان باشد، یا همراه با پرندگان و کبوترانی با شهپر خونین بر نعش شهیدان، که سمبل رساندن خبر شهادت به مدینه بود[۲].
منابع
پانویس
- ↑ فرهنگ فارسی، معین.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۴۷۹.